ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΟΠΛΑ

Μια φορά κι έναν καιρό...κοίταξε από το μεγάλο βικτοριανό παράθυρο. Τα φώτα του δρόμου έσβηναν κι η πρωινή πάχνη έμοιαζε με τα φαντάσματα της νύχτας που σκορπούν σαν έρχεται η αυγή. Προσπάθησε να την θυμηθεί για μια τελευταία φορά. Το σχήμα του προσώπου της, το χρώμα των ματιών της, το άρωμα του δέρματός της, την γεύση από τα χείλη της. Θυμήθηκε πως την αποχαιρέτησε και πως ήταν η τελευταία φορά που την είδε. Πόσο όμορφη και εύθραυστη. Πόσο υποσχόμενο το μέλλον για τους δύο μαζί. Και τότε δεν άντεξε και όσα κρατούσε μέσα του ξεχύθηκαν και πλημμύρισαν τα μάτια του, όσα τόσα χρόνια ζητούσαν δικαίωση. Κι έκατσε κι έκλαψε σαν μικρό παιδί, σαν να μην είχε κλάψει ποτέ. Ευχήθηκε να μπορούσε να την ξαναδεί έστω για μια ακόμη φορά. Ευχήθηκε να μπορούσε να κοιτάξει με ένα καλειδοσκόπιο στα όνειρά της. "Με ονειρεύεται;" σκέφτηκε. Τα κόκκινα χείλη της βαμμένα με όλα τα ρόδα της Άνοιξης, που τώρα έμοιαζε μακρινή. Θύμηση του χθες. Θα χρειαζόταν μια ζωή για να ξεχάσει το όνομά της. Τράβηξε τις κουρτίνες να κρύψουν το φως, λες και ο έξω κόσμος ήταν μια ρωγμή στο κόσμο του δωματίου, στον κόσμο του μυαλού του.

Ένα τελευταίο φιλί πριν να φύγει, αυτό ήταν που ήθελε όσο τίποτα. Ένας ωκεανός θλίψης μέσα του, έθαβε στον βυθό του όλα τα ναυάγια από τις αναμνήσεις του κι εκείνος πάλευε να τα κρατήσει όσο μπορούσε κοντά στα μάτια του. Ένας φόβος για την αποψινή απόφαση και μια νοσταλγία για αυτά που δεν μπόρεσε να δει. Αν ο θάνατος ερχόταν απόψε θα επιθυμούσε απλά να μετρήσει τα λάθη του και να τον αφήσει να φύγει χωρίς μαρτύριο κανένα. Ο ψίθυρος στο αυτί του ήρθε πάλι...εκείνη ήταν κάπου γύρω. Πήρε την βαλίτσα από το πάτωμα αποφασισμένος και έκλεισε πίσω του την πόρτα βγαίνοντας στην πρωινή ψύχρα. Για μια στιγμή γύρισε το κεφάλι ασυναίσθητα προς το παράθυρο του σπιτιού και είδε στο τζάμι την χλωμή, λευκή μορφή της. "Ο ωκεανός θλίψης είσαι εσύ..." μονολόγησε. Αντίο αγάπη μου.

Posted in: διηγήσεις,μετά τα μεσάνυχτα