Ο ΜΑΘΗΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΝΟΙΑΣ

Εκεί, λοιπόν που συζητάς, που πασχίζεις να παρουσιάσεις την άποψή σου, έτσι ώστε να μη δείχνει έωλη ή δογματική, να ’σου ξεφυτρώνει στη μέση ο μάγκας, ο θυμόσοφος σου πετάει δέκα αφορισμούς και σ’ αφήνει σύξυλο. Έτσι χωρίς στοιχειώδεις ενδείξεις, χωρίς διόλου επιχειρήματα. Δίχως επαγωγική ή αναγωγική μέθοδο. Χωρίς φιλοσοφικό στοχασμό. Δέκα αφορισμοί μονάχα, ατάκτως ερριμένοι, και το ζήτημα ελύθη. Έτσι σου "αποδεικνύει"ότι δεν πρέπει μεν να είσαι ρατσιστής, αλλά…ούτε και πολύ αντιρατσιστής! Είναι κακό πράγμα ο εθνικισμός, αλλά και βλακεία το να μην πληρώνεις με το ίδιο νόμισμα τον εθνικισμό των άλλων. Βασικά, πρέπει να ‘σαι λίγο, αλλά και τίποτα απ’ όλα. Ρωτάς που βασίζει αυτές τις απόψεις το και σε αποστομώνει: "αφού όλα είναι σχετικά", λέει, "κι αφού ο άνθρωπος έχει όρια, όλα τα ανθρώπινα έχουν όρια". Έχει όρια η Πολιτική, η Τέχνη, η Θρησκεία, η Φιλοσοφία. Έχει όρια η Ηθική, η Επιστήμη, η Ιδεολογία. Έχουν όρια και τα Όνειρα, ακόμη και η Ου-τοπία.Τον κοιτάς σαν αποβλακωμένος.

"Πώς γίνεται να έχει όρια η Ου-τοπία;".
"-Α, ρε κακομοίρη, θύμα", σου λέει. "Όλα έχουν όρια, όταν κάποιος ξύπνιος τα ορίζει και φροντίζει να κινείται μέσα σ’ αυτά τα όρια". "Αν είναι έτσι", επιμένεις, "ποια θα πρέπει να είναι η στάση του ανθρώπου, απέναντι στην Τέχνη, στη Φιλοσοφία, στην Πολιτική, στην ίδια τη Φύση;"
"Δεν γνωρίζω, δεν απαντώ" σου πετάει και μένεις κάγκελο.
"Παρντόν;" Ρωτάς απορημένος.
"-Τι μπαρδόν, ρε λάκη…Τσου ρε…Κουφός είσαι; Δεν γνωρίζω, δεν απαντώ".
"Μα είναι απάντηση αυτή;"

"Μάλιστα, και η πιο φιλοσοφημένη, μάγκα μου. Αυτό είναι διπλωματία. Το ’πε κι εκείνος ο αρχαίος ο σοφός…ο…πώς τον λέγανε ντε –κάνεις και τον σπουδαγμένο, τρομάρα σου- ο…δεν βαριέσαι, ένας τέλος πάντων: «εν είδε ότι ουδέν είδε» Το πιάνεις; Δεν έβλεπε, ο μάγκας τίποτα".
"Καλά κι αυτό είναι το ίδιο με το «δεν γνωρίζω, δεν απαντώ»;"
"Αμέ. Απαράλλαχτο, σαΐνι μου".
Φτάνεις στα όρια σου: "Ώστε εσύ είσαι, λοιπόν, ο τύπος που σ’ όλες τις δημοσκοπήσεις δηλώνει: «Δεν γνωρίζω, δεν απαντώ;» Και καλά ρε φίλε, αφού δεν γνωρίζεις ή δεν γουστάρεις να απαντήσεις γιατί μπαίνεις στον κόπο και απαντάς ότι δεν απαντάς;"
Σε κοιτάζει λίγο σαστισμένος. "Τον στρίμωξα σκέφτεσαι και συνεχίζεις δριμύτερος: "Και καλά στον δρόμο σε σταματάνε, σου χώνουν το ματσούκι στο στόμα και σε διατάζουν να πεις τη γνώμη σου. Δεν μπορείς να ξεφύγεις, οπότε πετάς ένα «Δεν γνωρίζω, δεν απαντώ» και καθαρίζεις, διότι αυτή είναι η περισσότερο αληθινή ή η λιγότερο οδυνηρή απάντηση. Αλλά στο Ίντερνετ; Δες μια ειδησεογραφική ιστοσελίδα. Σχεδόν καθημερινά θέτει κι ένα ερώτημα σχετικό με την επικαιρότητα και ζητάνε τη γνώμη σου. Η ερώτηση διατυπώνεται συνήθως με τη μορφή «Συμφωνείτε με την τάδε άποψη;» και οι επιλογές σου είναι «1. Ναι συμφωνώ, 2. Όχι δεν συμφωνώ, 3. Δεν γνωρίζω, δεν απαντώ».

Καμιά φορά είναι περισσότερες, αλλά πάντα υπάρχει ως τελευταία επιλογή αυτό το «ΔΓ/ΔΑ». Και πάντα υπάρχουν κάποιοι που έχουν προτιμήσει αυτή την επιλογή. Δεν είναι γελοίο, ότι εσείς οι τύποι απαντάτε, χωρίς να ερωτηθείτε προσωπικά, μόνο και μόνο για να πείτε ότι δεν γουστάρετε να απαντήσετε;"
Σκέφτεσαι ότι τώρα τον έχεις κολλήσει στον τοίχο, αλλά παρατηρείς αγχωμένος, ότι ο μάγκας, έχει ανακτήσει την ψυχραιμία του και σε κοιτάζει τώρα μ' ένα ειρωνικό, απαξιωτικό χαμόγελο. "Εσύ είσαι γελοίος", σου απαντά. "Δεν καταλαβαίνεις ότι το «ΔΓ/ΔΑ» είναι άποψη; Είναι η άποψη της «κοινής γνώμης». Του «μέσου πολίτη». Του «μέσου όρου». Αυτού που πληροφορείται τα πάντα, αλλά δεν έχει γνώμη για τίποτα. Δεν χρειάζεται να ‘χει. Του τη δίνουν απλόχερα, μασημένη και ευκολοχώνευτη, τα δελτία ειδήσεων. Έτσι δεν εκτίθεται. Σου το ‘πα πάλι μόρτη, πρέπει να ‘σαι με όλους και με κανέναν. Αν αρχίσεις να ξεπερνάς τα όρια, οι φύλακες θα σε συντρίψουν. Αν υποστηρίζεις το δικαίωμα της ελευθερίας στη σεξουαλική συμπεριφορά θα σε βγάλουν αδερφή. Αν διαδηλώνεις κατά της λογοκρισίας στην Τέχνη θα σε πουν αριστεριστή, θολοκουλτουριάρη. Αν αντιτίθεσαι στην ύπουλη ρατσιστική πολιτική του κράτους σου θα σε κατηγορήσουν ως πράκτορα ξένων συμφερόντων ή προδότη του έθνους. Αν δεν είσαι τμήμα του μέσου όρου, δεν έχεις ελπίδα. Μπες λοιπόν στο κλαμπ των «Δεν γνωρίζω, δεν απαντώ» και γλέντα τη ζωή σου…Θα πας χαμένος ρε…".
Τον κοιτάς αποσβολωμένος που απομακρύνεται στα μουλωχτά. Όπως στα μουλωχτά εμφανίστηκε. Μια δυσωδία "μέσου όρου" απλώνεται και γεμίζει τον χώρο. Πνίγεσαι και θες καθαρό αέρα ν’ ανασάνεις. "Ν’ ανοίξω το παράθυρο;" αναρωτιέσαι…Και από κάπου απροσδιόριστα ακούγεται αχνά μια φράση: "Δεν γνωρίζω, δεν απαντώ".
Το κείμενο δημοσιεύτηκε εδώκαι πραγματικά αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό την κάστα των εξυπνάκηδων που καθημερινά αναμασούν την ημιμάθεια, την παραπληροφόρηση και τον δογματικό τρόπο σκέψης μιας κοινωνίας που δεν κριτικάρει τον εαυτό της όπως κάθε οντότητα, παρά μένει στο "έτσι έχουμε μάθει" και δεν μπαίνει στον κόπο να το αλλάξει. Τέτοια παραδείγματα σαν του κειμένου δείχνουν πως η αστική βλακεία μπορεί να ακυρώσει οποιαδήποτε λογική.

Posted in: διανοητικοί ιοί,δογματισμός