Mεγάλο το στοίχημα για τους Nightwish το "Imaginaerum". Μεγαλεπήβολο και ιδιαίτερα φιλόδοξο. Θα το έλεγα και τολμηρό. Ρισκάρουν πολύ οι Φιλανδοί. Και μάλιστα πρόκειται να κυκλοφορήσουν και την ομώνυμη ταινία μέσα στο 2012, με τον δίσκο να αποτελεί το soundtrack της. Η μουσική τους πάντα ήταν κινηματογραφική, αλλά σ' αυτή την περίπτωση, όλη η δομή του "Imaginaerum" έχει χτισθεί γύρω από το concept.
Περιληπτικά, διηγείται την ιστορία ενός γέρου συνθέτη, ο οποίος πάνω στο νεκροκρέβατό του, αναπολεί την νεότητά του. Τα όνειρα, η φαντασία, οι αναμνήσεις, οι εμπειρίες της ζωής αποτελούν τον θεματικό πυρήνα. Μουσικά, οι Nightwish έχουν κάνει κάποιες αλλαγές στον ήχο τους, αφήνοντας πίσω το "Dark Passion Play", το οποίο ήταν ουσιαστικά μια συνέχεια του "Once". Όσοι τους αγάπησαν λόγω του "Oceanborn" και του "Once" μπορεί και να απογοητευτούν, αφού έχουν σχεδόν αποβάλει τα πολλά power στοιχεία, αλλά πειραματίζονται περισσότερο. Mην περιμένετε τις κιθάρες και τους ρυθμούς στο προσκήνιο.
Ο δίσκος ξεκινά με το "Taikatavli" με ήρεμη μουσική και τον Marco να τραγουδάει στα φιλανδικά ως εισαγωγή, αν και περίμενα κάτι πιο εντυπωσιακό για ξεκίνημα. Το "Storytime" που ακολουθεί και που θα το έχετε σίγουρα ακούσει ως πρώτο single, είναι από τα καλά τραγούδια το δίσκου, με ωραίο refrain. Εμπορικό και συναυλιακό, ιδανικό για να μας συστήσει στο νέο πόνημα της μπάντας. Ακολουθεί το "Ghost River", ένα πιο βαρύ κομμάτι, με τις καθιερωμένες εναλλαγές φωνητικών, παραδοσιακό κατά μία έννοια, με το στοιχείο της έκπληξης να απουσιάζει. Για να μην το αδικώ, η τοποθέτηση παιδικής χορωδίας, το ανεβάζει σκαλοπάτι. Έκπληξη σίγουρα είναι το "Slow, Love, Slow", μια καθαρά jazz σύνθεση, αρκετά διαφορετική για τα δεδομένα των Nightwish. Το solo του σαξόφωνου προς το τέλος είναι όμορφο. Αυτό πραγματικά δεν το περίμενα.
Και οι ταχύτητες ανεβαίνουν ξανά, με το ρυθμικό "I Want My Tears Back", όπου πέρα από τους "διαλόγους" Annete και Marco, μια folk\κέλτικη μελωδία ξεπηδά δίνοντας άλλη νότα. Ωραίο τραγούδι κι αυτό, αλλά πριν προχωρήσω, έχω μια ένσταση. Βέβαια σ' αυτό το σημείο, οι οπαδοί των Nightwish θα μου πουν "σκασίλα μας"! Η ένστασή μου λοιπόν, είναι πως τα τραγούδια μοιάζουν υπέρ του δέοντος τυπικά. Μεσολάβησαν τόσα χρόνια από το "Dark Passion Play" κι όμως, το συγκρότημα δεν φαίνεται να εξέλιξε τον ήχο του, ούτε να τον φρέσκαρε, αλλά ακολουθεί μια ασφαλή οδό.
Βέβαια υπάρχουν και στιγμές που μας θυμίζουν γιατί αγαπήσαμε τους Nightwish και μια από αυτές, είναι το "Scaretale". Ατμόσφαιρα εντυπωσιακή, σχεδόν καρναβαλίστικη, περιγράφει απολύτως τον τίτλο του τραγουδιού, έχει ωραίες αλλαγές και η ορχήστρα χτίζει ένα συμφωνικό τείχος. Η θεατρικότητα περισσεύει και είναι η πρώτη πραγματικά επική σύνθεση του δίσκου. Σ' αυτό βοηθάει και η ερμηνεία της Annete. Ακολουθεί το instrumetal "Arabesque" που αναβλύζει αρώματα της Άπω Ανατολής, το οποίο γαληνεύει τα πράγματα και μετά το "Turn Loose the Mermaids", μια μπαλαντοειδής σύνθεση με folk στοιχεία κι αυτή, συμπαθητική, αν και κάπου την έχω ξανακούσει από τους ίδιους. Ωραίο το western σημείο κάπου προς το τέλος. Περισσότερο συναισθηματικό το mid tempo "Rest Calm", μελαγχολικό και πιο heavy, αρκετά επιβλητικό, ίσως πιο gothic. Το οποίο διαδέχεται άλλη μια μπαλάντα, το "The Crow, The Owl and the Dove", ένα ντουέτο που και να έλειπε δεν θα με πείραζε, χωρίς να σημαίνει ότι είναι άσχημο. Η ακουστική κιθάρα και οι φωνητικές γραμμές το κάνουν σίγουρα το πιο pop, κατά μία έννοια.
Άλλη μια επική στιγμή του δίσκου, είναι το "Last Ride of the Day", πιο κοντά στον ήχο που μας έχουν συνηθίσει οι Nightwish, πραγματικά μεγαλειώδες, με αλλαγές και συναίσθημα όμοιο με αυτό μιας βόλτας με rollercoaster. Το "Song Of Myself" είναι η πιο μεγάλη σε διάρκεια σύνθεση, αφού διαρκεί κάπου 14 λεπτά. Η ορχήστρα και η χορωδία δίνουν δραματικό τόνο και στο τέλος ακολουθεί μια αφήγηση, που προσωπικά την θεωρώ περιττή για τον χρόνο που κρατάει. Το ομώνυμο του δίσκου, μάλλον και στην ταινία θα λειτουργεί ως τίτλοι τέλους, αφού αποτελεί μια συρραφή μουσικών θεμάτων που ακούσαμε κατά την διάρκεια του άλμπουμ.
Το "Imaginaerum" είναι μεγάλο στοίχημα για τους Nightwish. Σίγουρα είναι μια ακριβή παραγωγή. Ο Tuomas Holopainen είναι σπουδαίος συνθέτης και μπορεί να γράψει μουσική για ταινίες. Το γεγονός ότι θέλει να "επεκτείνει" τους Nightwish κι εκτός μουσικής, αποδεικνύει πόσο φιλόδοξος είναι. Ο κινηματογραφικός χαρακτήρας του ήχου των Nightwish πρωταγωνιστεί περισσότερο από τον metal. Αυτό θα δυσαρεστήσει πολλούς. Σίγουρα μιλάμε για έναν δίσκο που θα διχάσει. Κάποιοι θα τον βρουν καταπληκτικό, κάποιοι διεκπεραιωτικό.
Η αλήθεια είναι ότι το "Imaginaerum" θα δεχτεί αυστηρή κριτική κυρίως λόγω της όλης διαφήμισης που προηγήθηκε, αλλά και των μεγάλων προσδοκιών που καλλιέργησε όλο το concept. Eίναι κακός δίσκος; Όχι βέβαια! Είναι το μεγάλο αριστούργημα των Nightwish; Σε καμία περίπτωση. Είναι πολύ καλό, γι' αυτό που είναι. Τι του στερεί την τελειότητα; Πρώτον, ότι τα τραγούδια για πρώτη φορά ακούγονται προβλέψιμα και δεν προκαλούν τις ανατριχίλες του -κοντινού- παρελθόντος. Η εμπορική επιτυχία, ίσως άλλαξε τον τρόπο που σκέφτεται η μπάντα. Δεύτερον, η Annete Olzon είναι καλή τραγουδίστρια, αλλά δεν μπορεί να αντικαταστήσει την Tarja και δεν ταιριάζει με αυτό που θέλουν να κάνουν οι Nightwish. Βέβαια παρουσιάζεται περισσότερο ευέλικτη και σίγουρα βάζει το "εγώ" της κάτω από τον ομαδικό σκοπό. Από την άλλη, η Tarja ως σόλο καλλιτέχνις δεν έχει την ίδια αίγλη, χωρίς τους Nightwish. Μήπως κάποια στιγμή να σκεφτούν το reunion;
Αυτά μπορεί να είναι και σκέψεις ενός ένθερμου υποστηρικτή της μπάντας. Βέβαια το "Imaginaerum" έχει μαγικές στιγμές, έχει την ορχήστρα να δίνει ρέστα, έχει έξυπνα τοποθετημένες χορωδίες, έχει τάσεις μεγαλομανίας -με την καλή έννοια- κι εν τέλει ίσως είναι ένας δίσκος πολύ μεγάλος για να τον χωνέψει κάποιος. Η πορεία του ίσως κρίνει το μέλλον της μπάντας.
RATING: 8\10
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=09MTDBb8qro?rel=0&w=560&h=315]
2 σχόλια:
Οι Nightwish είναι από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα! Φοβερές συνθέσεις, υπέροχοι στίχοι και πολύ καλές ερμηνείες είναι μόνο μερικά από τα χαρακτηριστικά αυτού του συγκροτήματος. Δεν έχω ακούσει ακόμα όλον τον δίσκο αλλά κάποια κομμάτια που πήραν τα αυτιά μου είναι πολύ καλά!
[...] Nightwish-imaginaerium (strangejournal.wordpress.com) [...]
Δημοσίευση σχολίου