THE BLACK KEYS-EL CAMINO ~ Strange Journal

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

THE BLACK KEYS-EL CAMINO

7:45 π.μ. Narrator 1 comment

Οι Black Keys δεν έχουν κυκλοφορήσει ούτε έναν μέτριο δίσκο. Κάθε τους κυκλοφορία περιέχει εξαιρετικά τραγούδια και η χαρακτηριστική τους retro αισθητική έχει κερδίσει πολλούς φίλους. Από τους χρωματισμούς της φωνής, ως τις παλιομοδίτικες κιθάρες και την blues μελαγχολία, οι Black Keys κέρδισαν την συμπάθεια και την εκτίμηση, μέσω της απλότητας, αλλά και την αυθεντικότητας.

Mετά το "Brothers" που γνώρισε μάλιστα και εμπορική επιτυχία, οι The Black Keys προτίμησαν να κάνουν πιο rock n roll τον ήχο τους, ενώ είχαν δηλώσει κάποιο καιρό πριν, ότι επηρεάστηκαν από τους Black Sabbath. Βέβαια μην περιμένετε να βάρυναν τον ήχο τους, αφού παραμένουν πιστοί στο blues rock και την ατμόσφαιρα των '50s-'60s. Κι αυτό δίνει γοητευτικό και σέξι vibe στο "El Camino". Όταν σε υποδέχεται το ξεσηκωτικό "Lonely Boy" δεν γίνεται να μην κουνηθείς στον ρυθμό του. Τα vintage πλήκτρα και η πάρτι διάθεση, κερδίζουν εύκολα τον ακροατή. Κι έρχεται το "Dead And Gone", ένα υπέροχο τραγούδι που περικλείει όλα τα στοιχεία που αγαπάμε στο συγκρότημα από το Οχάιο.

Χορευτικό και το "Gold On The Ceiling", μελαγχολική η συναισθηματική μπαλάντα "Little Black Submarines" που όμως αλλάζει διάθεση κατά την διάρκειά της. Και τα όμορφα τραγούδια συνεχίζονται με τα "Money Maker" και "Run Right Back" να ροκάρουν, το "Sister" να βουτάει για λίγο στην ψυχεδέλεια και να ακολουθεί κάπου ενδιάμεσα το "Hell Of A Season" και το βγαλμένο από κάποιο μπαρ της ποτοαπαγόρευσης "Stop, Stop". Τι κι αν στο κλείσιμο παραμονεύει το "Mind Eraser", λίγο πιο σκοτεινό από τα υπόλοιπα εξωστρεφή και κεφάτα τραγούδια; Αυτόν τον δίσκο δεν γίνεται να τον διαγράψεις από το μυαλό σου.

Οι The Black Keys στο "El Camino" παρουσιάζονται ανανεωμένοι και διαφοροποιημένοι, αλλά και πάλι εμπνευσμένοι. Δεν έμειναν στην πετυχημένη συνταγή των προηγούμενων, καταπληκτικών δίσκων, αλλά τολμώ να πω, πως προχωρώντας παρακάτω, σκάρωσαν τον καλύτερό τους δίσκο, όσο κι αν θεωρείται υπερβολή, μπροστά στα "Rubber Factory", "Thick Freakness" και "Magic Potion". Κλασικός δίσκος για το rock και πολύτιμος σύντροφος για πάρτι, ερωτικές περιπτύξεις (πως τα λες) και οδήγηση. Μπράβο τους.