Δεν χρειάζονται συστάσεις, ούτε θέλω να κάνω ένα αναλυτικό αφιέρωμα στους Pink Floyd. Για ένα συγκρότημα συνώνυμο της ποιότητας, της έμπνευσης και του ασυμβίβαστου σκεπτικού του. Οι πειραματισμοί τους, άλλαξαν την αντίληψη που έχουμε για την μουσική. Οι μελωδίες τους, οι πιο γλυκιές που έχουν γραφτεί. Οι Pink Floyd μας έμαθαν να ακούμε μεγάλα σε διάρκεια τραγούδια, να προβληματιζόμαστε πολιτικά, να εκτιμάμε τους πολυεπίπεδους ήχους.
Άλλαξαν ολόκληρο το πρόσωπο του classic rock και την progressive μουσικής. Κινήθηκαν και στα μονοπάτια του space rock αλλά και του art rock. Η σπάνια αισθητική τους, η απαράμιλλη τεχνική, η ευφυία, όλα έγιναν βιώματα. Τα μηνύματα των Pink Floyd είναι πανανθρώπινα, τα συναισθήματα παντοτινά στην ψυχή όποιων τους αφουγκραστούν. Οι Pink Floyd δημιούργησαν συνειδητοποιημένους ακροατές κι αυτό ίσως είναι η μεγαλύτερη προσφορά τους στην μουσική, πέρα από τα αριστουργήματα που κυκλοφόρησαν, για τα οποία γίνεται λόγος παρακάτω.
Οι καλλιτέχνες ΠΡΕΠΕΙ να μεταμορφώνουν την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων, να αγγίζουν τις ευαίσθητες χορδές, να τους "ζεσταίνουν".
Συνοπτικά για τους δίσκους τους:
The Piper at the Gates of Dawn: Δίσκος που περιέχει το "Astronomy Domine" είναι δυνατόν να μην είναι εντυπωσιακός;
A Saucerful of Secrets: Ίσως ο πιο προσβάσιμος δίσκος τους, με αρκετές ανακατατάξεις μελών.
Soundtrack From the Film More: Αποτελούμενο κυρίως από instrumetals χρησιμοποιήθηκε ως soundtrack ταινίας.
Ummagumma: Avant garde, μελωδικό αλλά και χαοτικό, αποτελεί προπομπό του τι θα ακολουθήσει.
Atom Heart Mother: Συνοδεία ορχήστρας και χορωδίας δημιουργούν ένα έργο πολύ μπροστά από την εποχή του, που ίσως καθόρισε το prog rock των '70s.
Meddle: Αρκετά πιο jazz-y και πολυμορφικό, βοήθησε την μπάντα να βρει τον ήχο της.
Obscured by Clouds: Άλλο ένα soundtrack για μια γαλλική ταινία. Αρκετά ατμοσφαιρικό.
The Dark Side of the Moon: Για πολλούς το σπουδαιότερο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν, σίγουρα ένα από τα κορυφαία της μουσικής. Όσα χρόνια κι αν περάσουν θα μείνει στις συνειδήσεις ως αριστούργημα.
Wish You Were Here: Άλλο ένα μνημείο, που περιέχει τραγούδια σαν τα "Welcome to the Machine", "Shine on you Crazy Diamond", το ομώνυμο, βασικά όλα είναι ύμνοι. Άφταστο.
Animals: Πιο σκοτεινό ακόμη, με καυστικούς στίχους και συνθέσεις υπεράνω κριτικής. Αδικημένο συγκριτικά με την τεράστια αξία του.
The Wall: Μια μεγαλειώδης στιγμή της Τέχνης, ένα concept που δεν το ξεπερνάει κανείς, συγκλονιστικοί στίχοι και μια ολόκληρη δισκογραφία για κοινούς θνητούς που οι Pink Floyd χώρεσαν σε 2 cd. Σαν best off μοιάζει. Συγκινητικό όσο δεν παίρνει.
The Final Cut: Ίσως το πιο αδύναμο έργο της πορείας τους, σαφώς κατώτερο όσων προηγήθηκαν και ακολούθησαν.
A Momentary Lapse of Reason: Χωρίς τον Waters συνέχισαν να πειραματίζονται και βέβαια έγραψαν τραγουδάρες σαν τα "Learning to Fly" και "On the Turning Away".
The Division Bell: Το κύκνειο άσμα τους το 1994, φαίνεται απλό, αλλά χρειάζεται αρκετές ακροάσεις για να το εκτιμήσεις. Ο επίλογος του "High Hopes" ονειρεμένος και ανατριχιαστικός.
Τα τραγούδια τους θα μείνουν ζωντανά ακόμη κι αν ο κόσμος αύριο τελειώσει. Εκπέμπουν ένα αίσθημα αιωνιότητας. Είτε ονειροπολήσεις με το "Shine on you Crazy Diamond", είτε συγκλονιστείς από το βάρος του νοήματος του "Welcome to the Machine", χρειάζεται να είσαι σε συγκεκριμένη πνευματική κατάσταση για να δεχθείς αυτά που σου προσφέρονται.
Οι Pink Floyd σε κάνουν να νομίζεις πως απευθύνονται σε σένα προσωπικά. Στον καιρό των φθηνών εντυπωσιασμών η μουσική τους είναι φάρος έμπνευσης και καταφύγιο για να γιατρέψουμε τις πληγές μας, αλλά και να εξασκήσουμε τον νου.
Syd Barrett, Roger Waters, David Gilmour, Richard Wright, Nick Mason και Bob Klose ευχαριστούμε για όλα!
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=lRcQZ2tnWeg?rel=0&w=560&h=349][youtube http://www.youtube.com/watch?v=tkJNyQfAprY?rel=0&w=560&h=349]
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=YQWszrZHBPI?rel=0&w=425&h=349]
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=_0v07InoFiU?rel=0&w=560&h=349]
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=TQYaVb4px7U?rel=0&w=425&h=349]
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=QCQTr8ZYdhg?rel=0&w=560&h=349]
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=OpBe5psQcQY?rel=0&w=425&h=349]
10 σχόλια:
Ο Waters μετά το the Wall αν εξαιρέσουμε τους solo δίσκους του, παρά την ευφυΐα του είναι απογοητευτικός, καθώς πίστευε ότι βγάζοντας τα απωθημένα του (ο θάνατος του πατέρα του) θα έβγαζε σπουδαία μουσική... αν και το final cut παρόλο που και εγώ πιστεύω ότι είναι ο χειρότερος δίσκος των PF μερικές φορές τον ακούω όταν έχω τις μαύρες μου. Επίσης είναι 99.9 % δουλειά του Waters οπότε και αυτός θα μπορούσε να θεωρηθεί solo δουλειά. Μετά βαρέθηκε και έφυγε, ακολούθησαν πολύχρονες δικαστικές μάχες με τον Gilmour για να μπορεί να χρησιμοποιεί το όνομα Pink Floyd και ο τελευταίος μας χάρισε 2 ακόμα υπέροχους δίσκους.
Από το Momentary Lapse of Reason ξεχωρίζω το Terminal Frost και την υπέροχη μελωδία του. Αυτό τώρα όμως είναι η 99.9% δουλειά του Gilmour και θα μπορούσε να θεωρηθεί solo δουλειά. Τότε είχε αποχωρήσει για λίγο ο Wright, όμως επανήλθε δυναμικά για το Division Bell. Ο Wright μας άφησε τον Σεπτέμβριο του 2008, και ο Barrett πιο πριν το 2006.
O Bob Klose ήτανε μόνο στην αρχή για λίγο, προσωπικά δεν θα τον θεωρούσα μέλος της μπάντας ποτέ.
Τα τραγούδια που ξεχωρίζω είναι τα:
Echoes: Έπος. Πότε άλλοτε κάποιος μπορούσε να έχει οργασμό που διαρκεί 23 και κάτι λεπτά;
Shine on you, crazy diamond: Όποτε το ακούω με πιάνει ένα απίστευτο ρίγος... ακόμα και μετά από 400 και κάτι ακροάσεις. Έχει ακούσει κανείς για το household project των Floyd; Πήρανε τα ποτήρια του κρασιού τα γεμίσανε νερό και φτιάξανε εκείνες τις υπέροχες ψυχεδελικές μελωδίες στην αρχή και τέλος του τραγουδιού. Μία λέξη, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ. Το τραγούδι αυτό και γενικότερα όλος ο δίσκος είναι tribute προς τον Barrett, Shine on You crazy Diamond.
Atom Heart Mother Suite: Παρεξηγημένο ακόμα και από τον ίδιο τον Waters που σε συνέντευξή του είπε ότι όσα λεφτά και να του δώσουν δεν πρόκειτε να συμμετέχει σε συναυλία που θα το έχει. Υπέροχο ειδικά το δεύτερο μέρος με την ονομασία Breasty Milky.
High Hopes: Όντως ονειρικό και επίσης αξιόλογο.
Όσο για το Dark Side of the Moon... ας το πάρω ως ένα ολόκληρο τραγούδι... το ένα αλληλοσυμπληρώνει το άλλο, όλα έχουν κάτι να πουν, ο Waters δίνει ρέστα σε αυτό τον δίσκο. Επίσης έχει πουλήσει τα πιο πολλά αντίτυπα από οποιονδήποτε άλλο άλμπουμ στον κόσμο από οποιονδήποτε άλλο καλλιτέχνη ή μπάντα. Όχι τυχαίο.
Υ.Γ. Το ιστολόγιο σου είναι από τα καλύτερα αν όχι το καλύτερο, συνέχισε την πολύ καλή δουλειά που κάνεις σε διαβάζω ανελλιπώς.
Oi Radiohead tous exoun idi xeperasei!
Πολύ σημαντικές οι πληροφορίες που δίνεις, είσαι γνώστης του συγκροτήματος και η αγάπη σου δεν κρύβεται ούτε από το avatar :)
Έχεις δίκιο για το Final Cut. Όσο αφορά τις δικαστικές διαμάχες ποτέ δεν έκαναν καλό σε συγκρότημα, όπως και οι συνεχείς ανακατατάξεις μελών. Σίγουρα ο Gilmour και ο Waters ήταν οι Pink Floyd, χωρίς να υποτιμάται η προσφορά των υπολοίπων. Το Division Bell άφησε γλυκόπικρη γεύση νομίζω, ίσως επειδή συστήθηκε στον κόσμο με το "Take it Back" που όπως και να το κάνουμε ήταν πιο...pop. Βέβαια ποτέ δεν βασίστηκαν σε singles. Ειδικά όταν εκεί μέσα υπήρχε και ένα "What Do You Want From Me".
Όλοι οι δίσκοι τους, ειδικά το "The Dark Side..." ακούγονται φρέσκοι και σήμερα, κάτι που δεν το πετυχαίνουν όυτε σύγχρονες μπάντες.
Για τα τραγούδια να σου πω την αλήθεια τα "Shine on you Crazy Diamond", "High Hopes", "Welcome to the Machine", "Comfortably Numb" και "Terminal Frost" είναι προσωπικά αγαπημένα. Αλλά τι να πρωτοδιαλέξεις μεταξύ διαμαντιών; :)
Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Τιμή μου.
Κοίτα, δεν μου αρέσουν οι συγκρίσεις μεταξύ συγκροτημάτων, γιατί τις θεωρώ άκυρες.
Όμως δεν μπορούμε να μιλάμε μόνο υποκειμενικά, γιατί αντικειμενικά υπάρχουν καλλιτέχνες που άλλαξαν την μουσική και τα τραγούδια και οι δίσκοι που δημιούργησαν έγραψαν ιστορία.
Χωρίς να θέλω να μειώσω τους Radiohead και γνωρίζοντας την επίδρασή τους στην νεότερη μουσική, επ' ουδενί δεν αγγίζουν τους Pink Floyd. Όχι επειδή οι Pink Floyd είναι κάποιο έκθεμα σε μουσείο που δεν κριτικάρεται, αλλά σαφώς οι Radiohead δεν έχουν δημιουργήσει και σε ποσότητα και σε ποιότητα αντίστοιχο έργο με τους Floyd.
No offence.
Χμμ... και ο Waters στον solo του δίσκο έχει ένα τραγούδι Me or Him... "it was either me or him!" ...κάποιες πληροφορίες τις έχω αντλήσει παλιότερα από το songfacts.com... αλήθεια είναι όντως facts αυτά που λέει η σελίδα;
Επίσης πολύ συγκινήθηκα με το Live 8 το 2005 με εκείνο το one-off τους και το τελευταίο δυστυχώς. Σε έναν πολύ γνωστό ελληνικό torrent tracker υπάρχουν πολλά torrent σχετικά με τους Floyd, ακόμα και η συλλογή "Oh by the Way" σε μορφή flac για όποιον ενδιαφέρεται.
Δεν διαφωνω μαζι σου για τη διαρκεια και την ποσοτητα.Δυο παραμετροι που δεν με ενδιαφερουν τοσο οσο το κλιμα της εποχης και η ενταση απ τις σειρηνες που ηχουν διπλα τους.Το οτι αλλαξαν τη μουσικη οι Pink Floyd ειναι γεγονος.Μια επιχη ομως παρθενα και με ενα κοινο χωρις πολλα ακουσματα.Το οτι οι Radiohead επηρεαστηκαν απο αυτους υπαρχει σε δηλωσεις του ιδιου του θεουλη Thom.
Φυσικα εκτος απο τη μουσικη πρεπει να εξετασουμε και αλλα θεματα που αφορουν το band. Το να μπορεις να αντισταθεις στο ευκολο χρημα ,το να βγαζεις νεο album δωρεαν online και να χανεις λεφτα απο το κολλημα σου για πρασινες συναυλιες ξεπερναει λιγο το κλασσικο συγκροτημα και παει σε αλλο επιπεδο.Οκ το παραδεχομαι ,ισως να μην ειμαι αντικειμενικος απλα μαρεσει να βλεπω το θεμα σφαιρικα.
Φυσικα υπαρχει και το Creep.Εκει , για μενα τελειωνουν οι συζητησεις :)
Επισης θα ηθελα να προσθεσω οτι δεν μαρεσουν οι πυραμιδες...πιστευω οτι με καταλαβαινεις
Πολυ καλο το blog σου
Καταλαβαίνω τι θες να πεις, αλλά και η εποχή των Pink Floyd ήταν γεμάτη με σημαντικά συγκροτήματα: AC\DC,Aerosmith, Alice Cooper, Black Sabbath, Deep Purple, Kiss, Judas Priest, Led Zeppelin,Lynyrd Skynyrd, Motorhead, Queen, Rainbow, Jethro Tull, Rush, Scorpions, Sex Pistols,Thin Lizzy, UFO, Uriah Heep, Whitesnake, Who, Yes...και πολλούς άλλους! Οπότε βρέθηκαν ανάμεσα σε άλλα μεγαθήρια που άλλαξαν κι αυτά την μουσική.
Η δεκαετία του '70 ήταν ίσως η πιο γόνιμη, χωρίς να σημαίνει ότι και σήμερα δεν υπάρχουν συγκροτήματα που γράφουν την δική τους ιστορία. Ας υπολογίσουμε και τις διαφορές στην διάδοση της μουσικής τότε και τώρα. Σήμερα με το ίντερνετ οποιοδήποτε συγκρότημα μπορεί να διακινήσει την μουσική του κι αυτό έχει τα καλά και τα κακά του. Είμαστε στην εποχή της υπερπροσφοράς.
Πάντως είναι μαγκιά των Radiohead που διέθεσαν δωρεάν τον δίσκο τους, αλλά και η γενικότερη στάση τους. Κοίτα ούτε εμένα μου αρέσουν οι πυραμίδες, απλά κάποια συγκροτήματα θέλουμε ή μη πάντα θα βρίσκονται μπροστά από την εποχή τους. Και κάποια άλλα που έχουν γράψει ιστορία θα χρησιμοποιούνται ως παράδειγμα ή ως επιρροές ακόμη και των νέων.
Και το "OK Computer" σίγουρα βρήκε πολλούς μιμητές ;)
Να' σαι καλά.
Aπ' ότι ξέρω ισχύουν οι πληροφορίες σχετικά με τα τραγούδια.
Γενικά ο Waters τράβαγε ζόρια, γι' αυτό πάντα ήταν η "φωνή αγωνίας" με τόσο πειστικό τρόπο.
Επίσης στις αρχές της δεκαετίας του '80 μετά το The Wall, φάνηκε πως η εμπορική καταξίωση τους έκανε τελικά κακό (!) αφού ο Waters(έστω κι αν το άξιζε) είχε αυτοαναγορευτεί σε "ηγέτη" και "καπετάν Roger" κάτι που κόστισε στα υπόλοιπα μέλη, όσο αφορά την δημιουργικότητα. Ίσως γι' αυτό οδηγήθηκαν και σε μίνι διάλυση μετά το '83.
Πάντως, αν αφαιρέσουμε από τις δισκοθήκες μας (σε δίσκους άλλους συγκροτημάτων) τις αστρικές ατμόσφαιρες, τα delays και τα echoes που οι Floyd χρησιμοποίησαν, νομίζω πως θα γίνουν πολύ πεζές.
Δεν υπάρχουν λόγια όταν αναφέρεσαι σ'ένα τέτοιο θρυλικό συγκρότημα! Ομολογώ και δεν είμαι περήφανη γι'αυτό, ότι δεν ήξερα πολλά κομμάτια τους, έχοντας όμως ακούσει όλο το The Wall και κάποια άλλα έχω μείνει εκστασιασμένη....Οι στίχοι, οι μελωδίες, οι κιθάρες,τα φωνητικά είναι όλα τέλεια.....! Μιλάμε για αριστουργήματα, τραγούδια διαμάντια!!!
Κατά τη γνώμη μου, το FINAL CUT είναι αδικημένο και ...η
υποτονικότητά του δεν πρέπει να αποτελεί βασικό κριτήριο
αξιολόγησης σε σχέση με τα άλλα άλμπουμ. Αλλωστε μην ξεχνάμε
ότι ηχογραφήθηκε μετά το THE WALL, αλλα παρόλα αυτά είναι ένα
εξαίρετο ποιητικό έργο του Waters με το οποίο περιγράφει
αρμονικά την μεταπολεμική πολιτική σκηνή, υπό το πρίσμα των προσωπικών-οικογενειακών του βιωμάτων. Προσέξετε πόσο επίκαιρο είναi το Fletcher Memorial Home και πόσο ανάγλυφα σατιρίζει μια κυρίαρχη πλευρά της σημερινής πολιτικής πραγματικότητας εν καιρώ κρίσης..!
Δημοσίευση σχολίου