Το κρύο είναι τσουχτερό και το σκοτάδι αρκετά πυκνό για να εμφανίσει οποιοδήποτε μυστικό ψάχνω. Γύρω χιόνι. Κλείνω τα μάτια. Από μακριά ακούγεται ένα μπλουζ και μέσα στις στάχτες της προσμονής καταλαβαίνω για πρώτη φορά πόσο μακριά είναι όλα αν δεν τ' αγαπάς. Έχω τον δικό μου χάρτη στο μυαλό και τραγουδάω, ξέρω πως δεν θα με ξεχάσουν, όχι επειδή είμαι κάποιος σπουδαίος, ούτε επειδή ήμουν ήρωας, αλλά επειδή είμαι ο κύριος της μοίρας μου. Ανοίγω τα μάτια παίρνω μια βαθιά ανάσα όμοια με θάνατο καθώς το κρύο τρυπάει το λαρύγγι μου και κοιτάω προς τον ουρανό μήπως δω κάποια τροχιά ενός αστεριού, ένα θαύμα, όμοιο με μια κβαντική πιθανότητα.
