Ο ΜΠΑΜΠΟΥΛΑΣ

«Ο μπαμπούλαςτα σκότωσε όλα. Βγήκε από τη ντουλάπα και τα σκότωσε».
The Boogeyman-Stephen King

Τον είχα ακούσει κάποτε στην μικρή μου ηλικία.
Οι μεγάλοι, μου έκαναν ψιθυριστά μνεία γι' αυτόν φοβούμενοι κι οι ίδιοι μην τους ακούσει. Όμως κανείς δεν τον είχε δει για να τον περιγράψει. Έμοιαζε με έναν λευκό πίνακα που σε περίμενε να σχεδιάσεις πάνω του τον τρόμο σου, τις βαθύτερες φοβίες σου. Συμπτωματικά όλοι έλεγαν πως ο Μπαμπούλας κατοικεί στις ντουλάπες. Ναι ξέχασα να σας τον συστήσω...Μπαμπούλα τον έλεγαν. Ίσως τον θυμάστε κι εσείς ότι ηλικία και αν έχετε. Κουκουλωμένοι κάτω απ' τις κουβέρτες αφουγκραζόμενοι τους ήχους του σπιτιού, κοιτάζοντας την κουρτίνα να ανεμίζει απαλά και με το βλέμμα να λοξοδρομεί ενίοτε και στην ντουλάπα. Είχα σκεφτεί ως μπόμπιρας πως ο Μπαμπούλας, είχε βρει έναν τρόπο να πηγαινοέρχεται μέσα απ' τις ντουλάπες, αλλά που κατοικούσε; Και τι ήθελε από μένα;
Τι ήθελε απ' το κάθε παιδάκι; Όταν εξοικειώθηκα με την ιδέα του Μπαμπούλα άρχισα να κρύβομαι στις ντουλάπες και να τρομάζω όσους ανυποψίαστους πλησίαζαν. Τότε κατάλαβα σε τι διέφερα απ' τον Μπαμπούλα. Εκείνος ποτέ δεν πετάχτηκε να με τρομάξει. Ούτε κάποιο παιδάκι απ' όσο γνώριζα. Αυτό που τον έκανε δυνατό και διατηρούσε το μυστήριο γύρω απ' το όνομά του, ήταν το ότι δεν έβγαινε απ' τις ντουλάπες, δεν τρόμαζε κανέναν με την παρουσία του, αλλά με την απουσία του! Τελικά αυτό που τρομάζει τους ανθρώπους είναι ο ίδιος ο φόβος του κενού. Αυτό που δεν περιγράφεται με λόγια αλλά βιώνεται, αυτό που σπάει τους καθημερινούς μας κανόνες και τα γνωστά σύνορα του κόσμου.

Μεγάλωσα, έγινα έφηβος, ενηλικιώθηκα κι ο Μπαμπούλας ξεχάστηκε. Δεν τον συναντούσα πουθενά πια. Όχι τουλάχιστον μες στην ντουλάπα. Αλλάξαμε ρόλους. Εκείνος έχει την ανάγκη να με πείσει ότι υπάρχει κι ότι αξίζει να τον φοβάμαι. Τελικά το Άγνωστο κι ο φόβος για τον φόβο είναι η ρίζα όλου του κακού. Κι ακόμη πιο βαθιά βρίσκεται ο φόβος του θανάτου. Αυτόν που μας διαποτίζουν από μικρούς για να μας πείσουν για το πεπερασμένο της ύπαρξης. Όλα όσα φοβόμαστε βρίσκουν έδαφος εκεί και βγάζουν περικοκλάδες. Μήπως ο Μπαμπούλας αντιπροσωπεύει το χάσιμο του Εγώ; Μήπως είναι απ' την άλλη μια διαδικασία μύησης για την ενήλικη ζωή; Βλέπετε, πολλούς μπαμπούλες συναντάς στον κόσμο σε πολλά επίπεδα. Μπαμπούλες που φορούν την στολή τους, μπαμπούλες που δείχνουν τα δόντια τους, μπαμπούλες που δεν βγαίνουν από καμία ντουλάπα και είναι πολύ πεζοί σε αντίθεση μ 'αυτόν της παιδικής ηλικίας. Δεν έχουν καμία αύρα μυστηρίου που να σε προκαλεί να εξερευνήσεις.

Βέβαια όλοι λειτουργούμε σαν να μην έχουμε τέλος, σαν να πρόκειται να ζήσουμε για πάντα κι αναλωνόμαστε σε ένα σωρό ανοησίες. Ο Μπαμπούλας όμως παραμονεύει στην γωνία για να μας διαλύσει αυτή την πλάνη. Μπορεί να μας κοιτάει απ' τον καθρέφτη και ν' αναρωτιέται γιατί πια δεν τον ψάχνουμε, γιατί δεν φοβόμαστε αυτόν. Μήπως χάσαμε την τάση μας για εξερεύνηση; Τα παιδιά βλέπετε θέλουν να μαθαίνουν για τα πάντα κι αν χρειαστεί θα σκάψουν και κάτω απ' την λάσπη για να ανακαλύψουν κάτι νέο, για να δουν τι κρύβεται πίσω απ 'την κουρτίνα.

Έχω την εντύπωση πως πίσω απ 'τον Μπαμπούλα κρύβομαι εγώ, εσύ, όλοι μας! Κι αν τραβήξουμε το παραπέτασμα, αν σκίσουμε το περιτύλιγμα, θα δούμε πως δε υπάρχει ουσιαστικά τίποτα, παρά μόνο μια απέραντη άγνωστη περιοχή η οποία μοιάζει να χρειάζεται κωδικό πρόσβασης (ΧΧΧΧΧ) κι εμείς τον έχουμε ξεχάσει, όπως πολλά απ' όσα είχαμε πει ότι θα κάναμε όταν είμασταν παιδιά. Τι πάθαμε; Γιατί σταματήσαμε να ψάχνουμε τον Παράδεισο; Αυτόν που καθρεφτιζόταν στα μάτια μας και με τα σακίδιά μας, τους μαρκαδόρους, τα στρατιωτάκια ή κάτω απ 'τα σεντόνια μας χτίζαμε ολόκληρους κόσμους; Απαιτώ απ 'τον Μπαμπούλα αν διαβάζει αυτές τις γραμμές να κάνει την εμφάνισή του σήμερα το βράδυ και να μου δώσει τον κωδικό πρόσβασης ή έστω να μου απαντήσει σε κάποιες απορίες...

Posted in: άνθρωπος,μετά τα μεσάνυχτα