Η κουλτούρα της κατανάλωσης, του ανταγωνισμού, της απληστίας και του ανικανοποίητου είναι κυρίαρχη. Οι άνθρωποι αποξενώνονται μεταξύ τους και νιώθουν συνεχώς καχύποπτοι προς τους "άλλους". Η πολιτική έγινε μια παρωδία κούφιων λόγων, η αδράνεια επικρατεί, το ίδιο ο αμοραλισμός, ενώ κάποιοι θεωρούν πως η υλιστική διάσταση των πραγμάτων είναι και η μοναδική. Ο κομφορμισμός επικρατεί ως απόρροια κάθε "-ισμού", η ματαιοδοξία κι οι "εξυπνάκηδες" βασιλεύουν στο πέλαγος της ημιμάθειας, οι "επιτυχημένοι" σπέρνουν την αλαζονεία τους και οι ειδήσεις παραμένουν σαρκοφάγες ακολουθώντας το σύνθημα "αίμα και σπέρμα". Ξέρετε κάτι; Βαρέθηκα όλα αυτά! Σιχάθηκα την υποκρισία και την στενομυαλιά, αηδίασα με το ξεπούλημα της αλληλεγγύης για τα μικροσυμφέροντα, με την εκπόρνευση της έμπνευσης, κουράστηκα με τους "Εαυτούληδες". Πάρα ταύτα δεν έπαψα να ελπίζω. Αισθάνομαι καθημερινά, απ' αυτά που βλέπω, διαβάζω κι ακούω ότι υπάρχει ένα υπόγειο ρεύμα ανθρώπων που σκέφτεται μ' αυτό τον τρόπο, πως διεξάγεται ένας διανοητικός πόλεμος σε όλα αυτά που περιέγραψα. Υπάρχουν άνθρωποι που αντιστέκονται στην πνευματική ευτέλεια, άνθρωποι με αφυπνισμένες συνειδήσεις που μάχονται εναντίον της βίας, του δογματισμού και έχουν περάσει απ' το "Εγώ" στο "Εμείς. Ανακάλυψα πως κάθε όριο που μας διαχωρίζει μεταξύ μας είναι τεχνητό. Εγώ, εσύ, αυτός, εκείνος, ο άλλος, είμαστε ΕΜΕΙΣ.
Πρέπει επιτέλους να μην κοιτάμε καθένας την πάρτη του, αλλά κι έμπρακτα να καταρρίψουμε τα ναρκισσιστικά είδωλα για χάρη νέων μορφών συλλογικότητας. Κάθε πρόβλημα που συμβαίνει γύρω μας(μεταναστευτικό, οικολογικό, ναρκωτικών, ανθρώπινα δικαιώματα, φτώχεια, παιδική εργασία κ.α) είναι πρόβλημα όλων μας. Στην περίοδο της Ιστορίας υπήρχαν πολλά "Εμείς" που ήταν όμως ένα διευρυμένο "Εγώ", μέσα στο οποίο η προσωπικότητα πνιγόταν στο όνομα της ομάδας. Το νέο "Εμείς" οφείλει να σέβεται την διαφορετικότητα κάθε ατόμου, να υπάρχει ελεύθερη βούληση κι αυτονομία. Να είναι ένας κύκλος ανθρώπων που κρατούν τα χέρια μεταξύ τους, χωρίς να υπάρχουν πιο ίσοι απ' τους ίσους. Να μην υπάρχουν αποκλεισμοί για όσους δεν θέλουν να συμμετέχουν στο "Εμείς". Ποιές είναι οι νέες μορφές συλλογικότητας; Η σύγχρονη παγκόσμια οικονομία, η επανάσταση των παγκόσμιων τηλεπικοινωνιών και πληροφοριακών συστημάτων, οι μη κυβερνητικές οργανώσεις κι οι ακτιβιστικοί σύλλογοι. Οι παραπάνω μορφές μας κάνουν να καταλάβουμε πως μπορεί να υπάρχει αλληλεξάρτηση. Ότι είναι δυνατή η αμοιβαιότητα, πως μπορούμε ο καθένας να είναι κύτταρο ενός οργανισμού που να βοηθά στην επιβίωσή του. Κυρίως είναι αναγκαία η επιστροφή στις ανθρώπινες αξίες και η αποκαθήλωση των "πρέπει" και των "δεν πρέπει". Να γκρεμίσουμε τα τείχη που υψώνουμε ως πολίτες μεταξύ μας, καθώς έτσι υπονομεύουμε οι ίδιοι την ποιότητα της δημοκρατίας. Με τον τρόπο αυτό μπορούμε να καταλάβουμε πως είναι ψευδαίσθηση η "καταναλωτική ευτυχία" όπως και οι κάθε είδους "εχθροί".
Ας αντιτάξουμε απέναντι στην εκτέλεση εντολών την πρωτοβουλία, στην ιεραρχία την αυτονομία, στον ανταγωνισμό τις αξίες, στον εθνικισμό την αδελφικότητα, στον ρατσισμό την οικουμενικότητα, στην εγωκεντρική οπτική την αλληλοβοήθεια και την συνειδητότητα. Ο κόσμος είναι στα χέρια σου, κάνε τον όπως θες να τον βλέπεις. Η πραγματικότητα είναι μια πλαστελίνη κι ότι σχήμα θες της δίνεις.Παραδείγματα παγκόσμιων συνεταιρισμών( χωρίς να σημαίνει ότι είναι τα μοναδικά).
-Στο Κουβέιτ το 80% των πωλήσεων ρυθμίζονται από τις Ενώσεις Καταναλωτή.
-Στην Βολιβία, συγκεντρώνονται το1/4 των οικονομιών από φιλανθρωπική ένωση.
-Στον Καναδά το 40% των πολιτών συμμετέχουν σε τουλάχιστον έναν συνεταιρισμό.
-Ίδρυμα της Γαιας. Διεθνής μη κυβερνητικός οργανισμός με φιλανθρωπική πρωτοβουλία.
-Τράπεζα Triodos. Ακολουθεί ηθικές αξίες και χρηματοδοτεί οργανισμούς που ωφελούν τους ανθρώπους και το περιβάλλον.
-Common Ground. Λειτουργεί στην Αγγλία και έχει ως στόχο την σύνδεση της φύσης με τον τοπικό πολιτισμό.
-Πρακτική Δράση. Φιλανθρωπική οργάνωση που λειτουργεί με τις φτωχές κοινότητες για ν'αναπτύξει βιώσιμες τεχνολογίες, ώστε να δώσει πρακτικές λύσεις για την φτώχια.
12 σχόλια:
Παγκόσμιες "ταξικές αξίες":ιδιοκτησίακέρδοςχρήμαανταγωνισμόςατομισμός υπεροχή του ισχυρούυπερκατανάλωση - σπατάληπου νομίζω αναλύονται πολύ καλά στο κείμενό σου. Στον αντίποδα υπάρχουν ΤΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΓΑΘΑ
Πρόσεξε στο κείμενό μου για το Chad πώς παρενέβησαν εξωθεσμικοί παράγοντες και διεθνείς οργανισμοί στην απόφαση της πολιτικής ηγεσίας να δίνει το 80% του ΑΕΠ στην εκπαίδευση, την υγεία και την αναβάθμιση εγκαταστάσεων. Αυτή είναι η αναμενόμενη εξέλιξη κάθε πρωτοποριακής απόφασης. Καλή εβδομάδα φίλε ;-)
Τα κείμενά σου μου αρέσουν. Λένε αυτά, που επειδή τα θεωρούσαμε αυτονότητα, τελικά τα ξεχάσαμε. Ή μας τα ξέχασανLupus
Πολύ καλό κείμενο!Δεν γνώριζα ότι υπήρχαν τέτοιες ενώσεις.Τελικά όλα μπορούν να γίνουν αν πραγματικά το θέλουμε και αν πάψουμε ν'ασχολούμαστε ο καθένας με τη "πάρτη" του και ενώσουμε δυνάμεις και στόχους!
@τάσος:Ακριβώς Tάσο.Ταξικές αξίες=Πατάμε επί πτωμάτων για να αποκτήσουμε το status εκείνο που θα μας ζηλεύουν οι άλλοι. Η επικράτηση του δόγματος "ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα".@mad:Είναι; Δηλαδή θέλω να πω ότι σαφώς και υπάρχουν εξωθεσμικά συμφέροντα και μεγάλα καρτέλ, αλλά πολλοί οργανισμοί δρουν αυτόνομα και δεν έχουν κανένα συμφέρον. Βέβαια υπάρχουν και οι οργανισμοί που κάνουν κουμάντο στα κράτη διαχρονικά και ουσιαστικά κυβερνούν τον κόσμο. Οι συνέπειες του νεο-φιλελευθερισμού.Καλή βδομάδα φίλε mad.@lupus:Να'σαι καλά αδελφέ. Είμαστε πολλοί μα σκόρπιοι.@awakened:Δύσκολο να κοιτάξουμε μακριά απ' τον μικρόκοσμο; Όχι, αλλά έχει τίμημα.
Agapite sumfoitith Samael xairomai gia to sxolio sou sto blog mou!Nai, epitelous oi diafimiseis prepei na einai eufantastes...!kai auto na meinei eidika se mas pou isws asxolithoume sto mellon!!Enimerwse me gia to post sou sxetika me ti mousiki ! tha xarw poly!!(k mias k eimaste k stin idia sxoli....ante, na vrethoume kamia fora k apo konta..wraio to blogging, alla h anthrwpini epafi kaluteri dn einai?)
Eξαιρετικό κείμενο samael. Νομίζω οτι το πρώτο βήμα είναι η αφύπνιση σε ατομικό επίπεδο και έπειτα η συμμετοχή σε συλλογικό. Οι μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί και οι ακτιβιστικοί σύλλογοι είναι πραγματικές κοιτίδες αλλαγής συμπεριφορών και έμπρακτης απόδειξης οτι κάτι κινείται εκτός από τις ατομικές και μεμονωμένες κινήσεις! Καλησπέρες!Υ.Γ. Νομίζω τελικά οτι αυτή η γενιά ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία τείνει να ξαναβρεί τη χαμένη της ανθρωπιά!
Δεν ξέρω, δεν κατάλαβα για το που ακριβώς θέλεις να εστιάσεις με το κείμενο σου, αναφέρεσαι σε ένα κοινωνικό ή ένα παγκόσμιο εμείς? (θα φταίει η κούραση :)).Όπως και να έχει συνιστώ ανεπιφύλακτατο ντοκιμαντέρ the corporation όπου θα δεις τις δύο όψεις. Άνθρωποι του εγώ που μετατράπηκαν σε ανθρώπους του εμείς καθώς και ανθρώπους του εγώ που συνεχίζοντας να φοράνε παρωπίδες δεν μπορούν να κοιτάξουν γύρω τους.Όσον αφορά την δικιά μας κοινωνία είμαι εν μέρη αισιόδοξος.
Ο αλτρουισμός και η συν-εργασία μεταξύ των ανθρώπων (προσοχή: όχι απαραίτητα η συν-αντίληψη στα πάντα) είναι μια από τις σημαντικότερες προκλήσεις του 21ου αιώνα. Βέβαια, δεν ξέρω κατά πόσον αυτό είναι εφικτό, ιδίως σε χώρες όπως η Ελλάδα που μπαίνουν στη μέση τα πολιτικο-συνδικαλιστικά και τα μικροσυμφέροντα του "εγώ" υπερισχύουν σχεδόν πάντα του κοινού καλού. Σίγουρα πάντως θα υπάρχουν τομείς συνεργασίας και συλλογικής προσπάθειας. Πρώτο και καλύτερο το ζήτημα του περιβάλλοντος! Να ένα πεδίο ομαδικής δράσης και μάλιστα με ένα σημαντικό στόχο: να ανασυγκροτήσουμε τη φύση γύρω μας, ο καθένας με τις δυνάμεις του. Βέβαια πρέπει να δούμε πως θα συντονιστούν τέτοιες δράσεις στην –επιμένω– "ιδιόμορφη" λόγω πολιτικών αγκυλώσεων περίπτωση της Ελλάδας...
@theodora:Να'σαι καλά αγαπητή συνφοιτήτρια! Συμφωνώ για τις διαφημίσεις. Το post για την μουσική καταφθάνει.Θα χαιρόμουν για ένα σχόλιο κι επιτου προκειμένου. See you around!@cinderella:Τελικά αυτό που πρέπει να επαναφέρουμε συλλογικά και είναι και το πιο απαραίτητο είναι η ανθρωπιά. Την καλημέρα μου!@alekos:Εννοώ για ένα κοινωνικό "Εμείς" φίλε aleko.Την έχω δει την ταινία και είναι εξαιρετική. Το "Εμείς" είναι επικίνδυνο όταν μετατρέπεται σε μάζα, σε μια σούπα ατόμων χωρίς συνείδηση. @δ.τζ:Όντως είναι μεγάλη πρόκληση.Μιας που αναφέρεσαι στο περιβάλλον γίνονται πρωτοβουλίες δεντροφύτευσης στην Αθήνα τόσο από μικρές οργανώσεις, όσο και από τον Δήμο.Σίγουρα η ελληνική περίπτωση είναι ιδιάζουσα, αλλά ως πότε θα λέμε "εδώ είναι Ελλάδα";Καλημέρα φίλε μου!
Το σκεπτικό το ότι υπάρχει φτώχια είναι δική μου αμαρτία θυμάμαι να το χω πρωτοδιαβάσει στον ντοστογιέφσκι. Αν θυμάμαι καλά στους αδελφούς Καραμάζωφ.Η κοινωνική αλληλλεγγύη είναι είναι ένα μεγάλο θέμα όμως έχει εκμεταλευτεί από πολλούς. Παρόλα αυτά δεν συμφωνώ με όσους δεν κάνουμε κάτι... Βασικά είναι κι υποκριτικό να κρίνεις καθήμενος άπραγος. Το βλέπω συχνά. Ίσως είναι κι ένα γνώρισμα της κοινωνίας μας των ευνουχισμένων (αρσενικών και θηλυκών) καταναλωτών. Δεν έχουμε μάθει να στηριζόμαστε (οι περισσότεροι/ες) στα πόδια μας. Κι άμα δεν ξέρεις πώς να βοηθήσεις τον εαυτό σου, πώς θα απλώσεις το χέρι σου να βοηθήσεις;Και όταν αυτό το χέρι σου θυμίζει την πραγματικότητα; Είναι πολύ δύσκολο να το δεχθείς.
Συμφωνούμε φίλε cortlinux. Ούτε σ'εμένα αρέσει το να κάθεται κανείς απ' τον καναπέ του και να κρίνει τους πάντες, όπως δεν μ'αρέσει ένα σύνολο να κατηγορεί κάποιον που δεν θέλει να γίνει μέρος του.Ειδικά στην Ελλάδα που τα παιδιά φεύγουν σε ηλικία 28 (και πάνω) απ' το σπίτι...Και φυσικά ο ηδονισμός της κατανάλωσης μας έχει αποκτηνώσει.
Δημοσίευση σχολίου