
Ξαγρυπνώ ως τις στερνές ώρες της νύχτας, ψάχνω τα όνειρα μέσα στην πόλη τους, είναι σκοτεινή και αφιλόξενη, τα φώτα του δρόμου είναι χλωμά κι η ομίχλη την κάνει πιο απρόσιτη ακόμη. Είμαι μόνος μου, ακούω απόμακρες κραυγές απ' τα σοκάκια, απαγγελίες από κάποια λειτουργία σ' ένα καθεδρικό ναό, ψιθύρους από τον αέρα στα φύλλα των δέντρων, το φεγγάρι είναι σαν τρύπα στο κρανίο του κόσμου, όλοι κοιμούνται, τα πεζοδρόμια χιονισμένα. Αν υπάρχει κάποια πόλη που θα έπρεπε να φοβάσαι να περπατήσεις μόνος είναι αυτή. Κι είναι ακόμη νύχτα. Ίσως και να μην ξημέρωσε ποτέ.