ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ

Δεν ξέρω ποιος είσαι.Δεν σε γνωρίζω πραγματικά. Το πιθανότερο να μην σε γνωρίσω ποτέ.

Δεν με νοιάζει να είσαι άντρας ή γυναίκα.
Δεν με νοιάζει η καταγωγή σου, αν είσαι λευκός, μαύρος, κίτρινος.
Δεν μ’ ενδιαφέρει σε ποιο Θεό πιστεύεις, αν είσαι Χριστιανός ή Μουσουλμάνος.
Δεν θέλω να μάθω το παρελθόν σου, αλλά τα όνειρα που έχεις για το μέλλον.
Δεν θέλω να σου πω την ιστορία μου κι ούτε χρειάζεται να την μάθεις.

Δεν μ’ ενδιαφέρει πόσα χρήματα βγάζεις κι ούτε αποκτάς αξία απ’ αυτό.
Δεν βρίσκω λόγο να μου πεις αν είσαι αριστερός ή δεξιός.
Δεν θεωρώ χρήσιμο να μάθω τα λάθη σου, ούτε τα κατορθώματά σου.
Δεν με ενδιαφέρουν ούτε οι σεξουαλικές σου προτιμήσεις.

Μην φοβηθείς ν ‘απλώσεις το χέρι σου στον διπλανό σου.
Μην σκύψεις το κεφάλι. Συνέχισε να κοιτάς στον ουρανό.

Ακόμα κι αν όλα όσα έχεις χαθούν, υπάρχει ένα μικρό κομμάτι…

Είναι μικρό, εύθραυστο και πολύτιμο.
Είναι ό,τι έχεις πραγματικά και αξίζει να το προσέξεις.
Μην το χάσεις , μην το πουλήσεις, μην το πετάξεις, μην το ανταλλάξεις.

Είσαι πολλά παραπάνω από ένας αριθμός. Δεν είσαι απλά ο μισθός σου, ο τηλεφωνικός σου αριθμός, ο αριθμός στους εκλογικούς καταλόγους, ο αύξοντας αριθμός στις σχολικές καταστάσεις. Είσαι ένας μικρός κόσμος, είσαι ένας μικρός θεός. Είσαι ικανός για τα πάντα. Είσαι ξεχωριστός. Αξίζει να παλέψεις για τον παράδεισο της παιδικής σου ηλικίας.

Περνάμε όλη μας την ζωή αναζητώντας τη «μεγάλη αλήθεια», για την φύση του κόσμου και την ουσία του ανθρώπου, για τα μυστήρια του πνεύματος, για τις πλευρές της πραγματικότητας και για το νόημα της ζωής. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε πως η αλήθεια ξεχωρίζει από την πρώτη αγνή ματιά. Την αλήθεια την γνωρίζουν τα παιδιά. Την βλέπουν αυθόρμητα, αβίαστα και χωρίς σκοπιμότητες. Τα παιδιά ξέρουν που είναι ο Παράδεισος, τα μάτια τους το μαρτυρούν.

Μην αφήσεις το παιδί μέσα σου. Η Αλήθεια μένει ίδια, εσύ αλλάζεις. Μην πάθεις αμνησία, σαν διωγμένος άγγελος. Όταν ήσουν παιδί, γνώριζες τους αληθινούς μηχανισμούς αυτού του κόσμου. Η φαντασία σου ήταν το μεγάλο όπλο. Μην ακούς τις σειρήνες που την ενοχοποιούν. Στο αποστειρωμένο κελί που βρισκόμαστε, το συναίσθημα κι η φαντασία θεωρούνται γραφικότητες και αδυναμίες. Αντιστάσου, ακόμα και σε μένα που σου λέω ν’ αντισταθείς. Οι αόρατοι αφέντες προσπαθούν να μας δαμάσουν, φωλιάζοντας έναν αστυνομικό μέσα στον καθένα μας. Νιώθω ότι πρέπει να αντιταχθούμε πολεμικά σε κάθε άνθρωπο, ιδέα, αξία, θεσμό, δόγμα, που θέλει να μας εμποδίσει να αγαπήσουμε τον Κόσμο έξω απ’ τον Κόσμο. Αυτός δεν είναι ο ουσιαστικός αγώνας για την Ελευθερία;

Εσύ όπως κι εγώ είμαστε κλεισμένοι σ’ ένα κελί.
Είναι η Φυλακή του Κόσμου.
Ξέρουμε κάθε της πιθαμή κι οι δύο.
Κι η φυλακή γνωρίζει κάθε δικιά μας γωνιά.
Εκτός από εκείνο το μικρό κομμάτι που λέγαμε.

Ελπίζω να δραπετεύσεις από τις αλυσίδες που μας βάζουν γύρω και να πετάξεις μακριά. Ελπίζω ο κόσμος να γίνει το μέρος που θα ξεπεράσει τα όνειρά σου. Και μια μέρα οι Άνθρωποι να μαζεύουν ξανά μαζί ρόδα.

Δεν σε ξέρω.
Ποτέ δεν θα με δεις.
Ποτέ δεν θα πιούμε απ’ το ίδιο ποτήρι, ούτε θα μοιραστούμε δάκρυα.
Αλλά είσαι αδελφός μου.
Έχουμε περισσότερα να μας ενώνουν απ’ το να μας χωρίζουν.
Κι εύχομαι για σένα ό,τι καλύτερο…

Άφησε το παιδί μέσα σου να ξυπνήσει απ’ τον εφιάλτη και να εξερευνήσει αυτά που εσύ δεν τολμάς. Στον αληθινό Παράδεισο που κρύβεις μέσα σου, απαγορεύονται οι απαγορεύσεις.

«–Δεν μου είπες, τελικά υπάρχει θησαυρός στο διπλανό σπίτι;
–Ποιο σπίτι; Δεν υπάρχει κανένα σπίτι εδώ δίπλα.
–Ε, τότε ας φτιάξουμε ένα..»

(Marx Brothers)

Posted in: άνθρωπος