Ζoύμε στην Εποχή του Τίποτα. Αυτό είναι ξεκάθαρο πλέον. Φοβόμαστε τους πάντες και τα πάντα. Φοβόμαστε τους αλλοεθνείς, τους αλλόθρησκους, τους έχοντες διαφορετικό φρόνημα απ’ το δικό μας, αυτούς που φορούν διαφορετικά ρούχα απ’ τα δικά μας. Το χειρότερο είναι όταν αρχίζουμε και φοβόμαστε τα οικεία μας πρόσωπα… Όταν αυτοεξοριζόμαστε μες στον γυάλινο κόσμο μας, αναζητώντας τον δικό μας ήρωα στη δική μας ιστορία. Όταν είμαστε κοντά σαν υπάρξεις, μακριά σαν ψυχές.
Εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές είσαι ο αστυνομικός κι ο δικαστής της ίδιας της ζωής σου. Εσύ είσαι αυτός που υψώνεις μόνος σου τείχη για να προστατευτείς και μόνος σου εγκλωβίζεσαι στις ανασφάλειές σου. Μπορείς να βγεις, να διασκεδάσεις με την κουλτούρα του συρμού, να πεις όσα ψέματα θες, να χαμογελάσεις σαν μαριονέτα…όμως όταν επιστρέψεις σπίτι και κλείσεις το φως θα βρεθείς εσύ κι Αυτός. Ο μεγαλύτερος, ο πιο άγνωστος και μυστηριώδης ξένος. Δεν θ’ αποφύγεις το βλέμμα του και θα μείνεις γυμνός απέναντί του. Το πρωί το φως θα τον κρύψει πάλι καθώς πηγαίνεις στην δουλειά, όταν θα δεις ανθρώπους γύρω κι όλα θα μοιάζουν με την ηχώ ενός εφιάλτη. Εύκολα θα ξεχάσεις το χθεσινό βράδυ και θα συνεχίσεις να ταμπελοποιείς τους ανθρώπους, να περιχαρακώνεις τον χώρο γύρω σου, όλοι θα είναι για σένα ξένοι. Δεν έμαθες το μάθημά σου, νομίζεις πως βρήκες ασφάλεια, έτσι βαφτίζεις την δειλία σου.
Η Εποχή του Τίποτα είναι πλούσια σε αντιφάσεις. Παντού γύρω βλέπεις ανθρώπους να «ψάχνουν» την αγάπη κι από την άλλη να την φοβούνται. Έχεις αναπτύξει έναν κατάλογο αντιστάσεων μόλις κάποιος σε πλησιάσει. Μόνος σου «σαμποτάρεις» τον εαυτό σου, κρύβεσαι πίσω από ζώντα ψεύδη που διατηρούν τις συμβατικότητες.
Μην νιώθεις ευάλωτος. Οι προσδοκίες σε σκοτώνουν , σου στερούν την πραγματική ελευθερία από την ανθρώπινη επαφή. Δεν χρειάζεται να εξαρτιέσαι από κανέναν. Είσαι μοναδικός, όπως είναι κι ο διπλανός σου. Όλοι είμαστε μοναδικοί. Δέξου τον άλλον όπως είναι για να κάνει κι αυτός το ίδιο, σεβάσου πρώτα εσένα και την διαφορετικότητα του άλλου. Μην θεωρείς ότι η οποιαδήποτε σχέση είναι ένα παιχνίδι εξουσίας. Τι σ’ ενδιαφέρει πραγματικά; Μην ψάχνεις να βρεις στο πρόσωπο του άλλου τον φταίχτη για δικά σου συναισθηματικά κενά . Αν θες να ωριμάσεις και να ενηλικιωθείς συναισθηματικά προχώρα μπροστά, τόλμησε! Ανέλαβε την πραγματικότητά σου και μην ψάχνεις για θύτες και θύματα στις σχέσεις, διαφορετικά θα μείνεις στάσιμος. Μην φοβάσαι την απόρριψη, το να αγαπάς περνάει απ’ την καρδιά σου, το να σε αγαπούν όχι. Μην φοβάσαι τις ευθύνες και μην ξεχνάς πως η μονιμότητα είναι η ψευδαίσθηση ενός μονόπλευρου κόσμου, του κόσμου της κατανάλωσης.
Ακόμα κι η σχέση κάθε μορφής αποτελεί πολιτική πράξη.
Γι’ αυτό γνώρισε τον Μεγάλο Ξένο, τον εαυτό σου, δωσ’ του λίγο χρόνο.
Τάραξε τα ήσυχα νερά της καθημερινότητάς σου και βούτηξε στην εσωτερική λίμνη. Πέταξε τους ρόλους και τις ταμπέλες που σε ακρωτηριάζουν ως προσωπικότητα. Τότε μόνο θα καταλάβεις πως ένα ανδρείκελο είχε πάρει την θέση σου για τόσο καιρό. Δώσε σε όλα νέο νόημα, χωρίς ονόματα κι ετικέτες. Το μόνο που υπάρχει να φοβάσαι είναι ο ίδιος ο Φόβος. Αν η πεταλούδα φοβόταν μες στο κουκούλι δεν θα έπαιρνε ποτέ την τελική της μορφή. Άρχισε να ζεις όχι να υπάρχεις! Κάθε ξένος γύρω σου είναι μια εσωτερική προβολή του φόβου σου.
Διεκδίκησε την Ελευθερία. Ελευθερία σημαίνει ν’ αναλαμβάνεις την ευθύνη του εαυτού σου.
12 σχόλια:
Πολύ καλό άρθρο...Πράγματι δεν υπάρχει μεγαλύτερος ξένος απ'τον εαυτό μας.Δυστυχώς όπως έχω ήδη ξαναπεί το να αποδεχτείς τον πραγματικό σου εαυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο με αποτέλεσμα να υιοθετούμε συμπεριφορές της "μάζας" ώστε να γίνουμε πιο εύκολα αποδεκτοί.Κάποια στιγμή όμως αργά ή γρήγορα θα χρειαστεί να τον αντιμετωπίσουμε γιατί ο εαυτός μας είναι ο μόνος απ'τον οποίο δεν μπορούμε ποτέ να κρυφτούμε..
oloi mas krybomaste pisw apo proswpeia,synh8izoyme sthn katastash ayth ginomaste 1 me to proswpeio poy forame kai sto telos to afomoiwnoyme.Poly wraio keimeno
@awakened : Πολύ σωστά . Ο εαυτός μας είναι ότι έχουμε και πάντα θα τον κουβαλάμε. Είναι ο μόνος απ' τον οποίο δεν μπορούμε να κρυφτούμε.@ivan : Δυστυχώς τα προσωπεία έγιναν ο κανόνας. Δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε το κίβδηλο απ' το αυθεντικό. Όπως θα έλεγε κι ο Έμερσον, δεν υπάρχει τίποτα πιο σπάνιο σ' έναν άνθρωπο από μια πράξη πραγματικά δική του.
Η καταναλωτική κοινωνία μας έμαθε σε όλα να δίνουμε ταμπέλες, χωρίς να αναζητάμε την πραγματική ουσία!Συνηθίσαμε να βάζουμε ταμπέλες ακόμα και στους ανθρώπους, στον ίδιο μας τον εαυτό, επειδή φοβόμαστε την εσωτερίκευση και κατ'επέκταση την εξωτερίκευση....Η μοναξιά είναι ασφάλεια, μια αποστειρωμένη ασφάλεια, που σου επιτρέπει να κρίνεις αλλά να μη σε κρίνουν...Ίσως έτσι ο άνθρωπος αποκτά μια αίσθηση δύναμης και κυριαρχίας πάνω στους άλλους...
[...]Ελευθερία σημαίνει ν’ αναλαμβάνεις την ευθύνη του εαυτού σου.Αυτό είναι δική σου φράση ή την αναπαράγεις από κάπου αλλού; Ως άποψη ακούγεται ενδιαφέρουσα, αλλά θέλει περισσότερη δουλειά για να καταλήξεις σε κάτι τόσο αποφθεγματικό.
Φοβερο αρθρο!Απο τα καλυτερα που εχω διαβασει στην ελληνικη μπλογκοσφαιρα.Εχεις msn; Το δικο μου ειναι taz587@yahoo.gr κανε με add αν εχεις.
Με εκφράζει σχεδόν απόλυτα. Για ορισμένα ακόμα στοιχεία πάνω στο (ευρύτερο) θέμα διαφορετικότητας - ισότητας διαβάστε το άρθρο μου "ΟΛΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ - ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ":www.diastavroseis.blogspot.com
@ea:Δυστυχώς τα προσωπεία έγιναν ο κανόνας. Μας βολεύει η κατηγοριοποίηση των ανθρώπων γιατί κρυβόμαστε από τις δικές μας αδυναμίες. @evangelo: Την φράση την είχα διαβάσει πριν από χρόνια , δυστυχώς δεν θυμάμαι το που. Ωστόσο την έχω βιώσει και την θεωρώ κατά κάποιο τρόπο "δικιά μου" με την έννοια ότι μ' εκφράζει απόλυτα.@anisixo:Ευχαριστώ πολύ φίλε. Δεν ασχολούμαι με msn , ωστόσο υπάρχει το mail μου διαθέσιμο στο "Αsk 2 use" στο τέλος της σελίδας.@δ.τζ:Το διάβασα φίλε και είναι πολύ καλό το κείμενό σου.Μερικοί είναι πιο ίσοι από τους ίσους στην σύγχρονη κοινωνία...
Πραγματικά πολύ ωραίο κείμενο. Αποτυπώνεις σκέψεις που έχω κάνει αμέτρητες φορές. Βρήκα πολύ εύστοχο τον τίτλο . Τελικά μάλλον περνάμε τη ζωή μας παλεύοντας να γνωρίσουμε αυτόν τον «Μεγάλο Ξένο» , να τον εντυπωσιάσουμε , να φανούμε αντάξιοι του , να μην τον απογοητεύσουμε , να τον φέρουμε λίγο πιο κοντά μας μέσα από τις σχέσεις μας με τους άλλους, να … , να… , να…. Και ίσως το μόνο που χρειάζεται είναι να τον απαλλάξουμε από ανόητους φόβους και συναισθήματα δειλίας και να τον αφήσουμε να χαράξει την πορεία του.
Έτσι είναι...πολλές φορές νιώθουμε να μας κρατούν πίσω δεσμά , τα οποία μόνοι μας πλέκουμε. Ο Ν.Καζατζάκης εύστοχα είχε πει : "Δεν ελπίζω τίποτα , δεν προσδοκώ τίποτα , είμαι ελεύθερος". Το θέμα είναι ν' απαλλαχτούμε απ' τα πρέπει και να κοιτάμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη με περηφάνεια.
αγαπάμε την μονιμότητα σαν ένα είδος εκούσιου θανάτου...και φοβόμαστε την εξέλιξη , που ρέει φωτιά σαν την ζωή...παράξενο εεε;(πάντως διαφωνώ ότι είναι αρακτηριστικό μόνο της εποχής μας, πάντα ο κόσμος αγαπούσε την ευκολία απλά τώρα είναι... πιο εύκολο ;-) )
Ίσως φοβόμαστε την αλλαγή, όπως φοβόμαστε τον θάνατο. Όχι όμως μόνο τον βιολογικό...Η εποχή μας περισσότερο μας απομονώνει γι' αυτό οδηγούμαστε στον Φόβο.
Δημοσίευση σχολίου