PORCUPINE TREE-THE INCIDENT

O Steven Wilson είναι από τους πιο χαρισματικούς μουσικούς της σύγχρονης μουσικής ιστορίας. Κιθαρίστας, τραγουδιστής, συνθέτης και παραγωγός, με ότι κι αν καταπιαστεί αποτελεί εγγύηση, αφού η μουσική του ιδιοφυία αφήνει το στίγμα της. Στο νέο album των Porcupine Tree περιλαμβάνονται 14 συνθέσεις που ουσιαστικά είναι μία χωρισμένη σε 14 μέρη! Οι ηλεκτρονικές αναφορές από το προσωπικό album του Wilson είναι παρούσες, όπως και οι ακουστικές κιθάρες που συναντάμε πάντα. Ο δίσκος είναι αρκετά ατμοσφαιρικός, με αρκετά πράγματα να συμβαίνουν ταυτόχρονα, γι' αυτό χρειάζονται αρκετές ακροάσεις. Νέα στοιχεία υπάρχουν διάσπαρτα (κυρίως ambient), αλλά η τελική αίσθηση που μου άφησε το "The Incident" είναι ότι κάπου τα έχω ξανακούσει αυτά από τους ίδιους. Οι Pink Floyd αναφορές στοιχειώνουν κι αυτό το δημιούργημα του Wilson, όπως και η οπτική των King Crimson.

Το concept του album γυρίζει γύρω από τα συμβάντα έπειτα από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα. Οι στίχοι είναι ως συνήθως ανθρωποκεντρικοί και ασχολούνται με τις χαμένες παιδικές φιλίες, την πρώτη αγάπη, τα οράματα. Δεν είναι ένα τυπικό concept album με χαρακτήρες και πλοκή, περισσότερο κυριαρχεί ένα κεντρικό θέμα, γύρω από το οποίο κινούνται όλα τα τραγούδια. Μιλώντας για τις συνθέσεις, όλες είναι μια και μία. Το "The Blind House" έχει εκρηκτικά riffs και μερικά πλήκτρα που παραπέμπουν σε Radiohead, το "Great Expectations" με τις ακουστικές κιθάρες φλερτάρει με τα '70s, το "Τhe Incident" έχει αρκετά electro στοιχεία που σε συνδυασμό με τα μεταλλικά riffs δημιουργούν ατμόσφαιρα φόβου και ψιλο-industrial. Όμορφη στιγμή είναι το "Τime Flies", που περιλαμβάνει τα καλύτερα στοιχεία της μπάντας όμορφες μελωδίες κι ένα κλασικό refrain. Το "Οctane Twisted" έχει κοφτερές κιθαριστικές γραμμές, tribal drumms και έναν επαναλαμβανόμενο ρυθμό που κουβαλάει μια υπόγεια επιθετικότητα. Η σκιά των Opeth εδώ είναι πιο ορατή από κάθε άλλη φορά. Το "I Drive the Hearse" που λειτουργεί ως επίλογος, είναι μια λυπητερή αλλά όμορφη μπαλάντα που σε σφάζει με το βαμβάκι.

Συμπερασματικά πρόκειται για ένα διαμάντι του μοντέρνου progressive, που όχι μόνο ταυτίζεται με τα μεγάλα albums των '70s, αλλά δεν διστάζει να δείξει τις σύγχρονες επιρροές του (Opeth. Meshuggah, Nine Inch Nails, Radiohead). Συναρπαστικές μελωδίες, έξυπνος συνδυασμός παλαιών και νέων πλήκτρων (hammond και πιάνο από την μία, ambient και samples από την άλλη) και τα χαρακτηριστικά φωνητικά του Wilson. Αρκετά πιο "ανοιχτό" και πειραματικό από τους προκατόχους του, σίγουρα θα διχάσει λόγω της ιδιαιτερότητάς του.

Posted in: music,progressive