Οι Novembers Doom επιστρέφουν και σίγουρα οι πιστοί τους οπαδοί θα σπεύσουν άμεσα, αλλά και όσοι τους ανακάλυψαν με τις 2 τελευταίες τους κυκλοφορίες θα περιμένουν με υψηλές προσδοκίες. Ο νέος δίσκος είναι μια μίξη του πιο μελαγχολικού "Pale Haunt Departure" και της doom πλευράς τους που παρουσίασαν στο "To Welcome the Fade", με τις death επιρροές να παραμένουν. Σίγουρα έχουν επηρεαστεί αρκετά από τους μεγάλους δασκάλους My Dying Bride αλλά προσπαθούν να μην επαναλαμβάνουν εαυτούς ούτε να κοπιάρουν τις επιρροές τους. Το ομώνυμο του δίσκου τραγούδι που ανοίγει, είναι τυπικό death \doom τραγούδι με την καλή έννοια, αλλά δεν είναι όλες οι συνθέσεις ίδιες. Ας πούμε το "Eulogy for the Living Lost" έχει brutal φωνητικά πάνω από τις ακουστικές κιθάρες, το "I Hurt Those I Adore" έχει ωραίες εναλλαγές φωνητικών, αλλά η αδυναμία μου είναι ο επίλογος "When Desperation Fills the Void" με τις ακουστικές κιθάρες και τα καθαρά φωνητικά που καταλήγει σε ένα φορτισμένο solo, το τραγούδι αυτό μου θύμισε παλιούς Anathema. Η τραγουδοποιία και τα φωνητικά είναι σε πολύ καλά επίπεδα, ενώ η ατμόσφαιρα ακροβατεί μεταξύ σκοτεινού και επικού. Μεγάλο ατού του δίσκου είναι η κιθαριστική δουλειά, ενώ το drumming κρατάει τον ρυθμό πάνω από τα riffs. Σίγουρα το "Into Night's Requiem Infernal" δεν είναι ΤΟ αριστούργημα, αλλά αποτελεί ένα πιο ισορροπημένο album ενώ κάπου-κάπου οι Opeth-ιές δίνουν κάτι το "στοιχειωμένο" στο όλο κλίμα. Γενικά όχι μόνο θα ικανοποιήσει τους οπαδούς τους αλλά και όσους αγάπησαν τον ατμοσφαιρικό ήχο στα '90s. Οι Novembers Doom έφεραν την συννεφιά μες στο κατακαλόκαιρο.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου