Μαζέψαμε τα πράγματα από την άμμο. Στην κρυφή παραλιά που πάντα αράζαμε με τις ώρες, μια αμμουδιά αόρατη για τα μάτια των πολλών. Ο αέρας άρχισε να γίνεται πιο κρύος και ο ήλιος έδυε πιο γρήγορα. Ο ουρανός έμοιαζε να κινείται. Βάλαμε τα όνειρά μας μέσα σ' ένα μπουκάλι και τα ρίξαμε στο πέλαγος. Γύρω μας κάποιες πεταμένες φωτογραφίες κι ένα μεγάλο κοχύλι μέσα απ' το οποίο μας τραγουδούσε το κύμα. Τα καλοκαίρια είναι επιθυμίες. Κάστρα φτιαγμένα από άμμο που γκρεμίζονται με τα πρώτα κύματα, με τους πρώτους αέρηδες. Που όταν φτάσει το μοιρολόι του Φθινοπώρου, νομίζεις πως ζούσες σε μια όμορφη παρένθεση. Που ο κόρφος των εποχών σου κρύβει μια βροχή βασανιστική και λυτρωτική συνάμα. Τα καλοκαίρια είναι η νοσταλγία της επανάληψης. Η Ευτυχία η ίδια. Κι εκεί μείναμε αγκαλιασμένοι βλέποντας στον ορίζοντα το σχήμα όλων όσων θα έρθουν...
2 σχόλια:
Άντε ρε,καλό χειμώνα!
Το καλοκαίρι ήταν και θα είναι η αγαπημένη μου εποχή!Ποτέ δεν χαίρομαι που έρχεται στο τέλος(εκτός απο φέτος που λόγω συνθηκών ήθελα να περάσει ο καιρός πιο γρήγορα) και πάντα ανυπομονώ για το επόμενο!Ευτυχώς όλες οι εποχές έχουν τα καλά τους και τα καλύτερα πάντα έρχονται!Υ.Γ: Πολύ όμορφο κείμενο!
Δημοσίευση σχολίου