HACRIDE-LAZARUS

Τι κατραπακιά ήταν αυτή; Το "σύνδρομο του Λαζάρου" στην ιατρική περιγράφεται ως μια κατάσταση κατά την οποία ο ασθενής βρίσκεται σε μια κατάσταση κατά την οποία οι βιολογικές του λειτουργίες σταματούν και φαίνεται νεκρός αλλά επανέρχεται μετά από κάποιο χρονικό διάστημα στην ζωή. Υπάρχουν και περιστατικά που ο ασθενής έχει ξυπνήσει στο κρεβάτι του νεκροτομείου και φανταστείτε την πλάκα που παθαίνουν οι γιατροί. Κάπως έτσι περιγράφεται και η έκπληξη που προκαλεί η νέα κυκλοφορία των Γάλλων Hacride οι οποίοι έχοντας ευαγγέλιο τους Gojira(και τους Meshuggah), προσκυνώντας της προοδευτικότητα των Tool, την ηχητική ποικιλία των Opeth, την ανοιχτομυαλιά των The Ocean και τις space κινηματογραφικές αναφορές των Strapping Young Lad και πάντα με μια flamenco κιθάρα να δημιουργεί ρίγη στο βάθος.

Το εναρκτήριο 15-λεπτο "To Walk Among Them" δείχνει τις διαθέσεις της μπάντας και παράλληλα αποτελεί και μια καλλιτεχνική δήλωση, καθώς δεν συνηθίζεται τόσο πολύπλοκο και μεγάλης διάρκειας τραγούδι να μπαίνει στην αρχή. Πέρα τούτου πρόκειται για μια καταπληκτική σύνθεση με τρομερές εναλλαγές ρυθμών και ατμόσφαιρας που δεν καταλαβαίνεις πότε πέρασε η ώρα. Αλλά και τα υπόλοιπα είναι υπέροχα: Το πορωτικό "Αct of God" που έχει σε σημεία μοιάζει να έβαλε το χέρι του ο Devin Townsend, το "Lazarus"ρίχνει για λίγο τους τόνους με τα πλήκτρα και τις ακουστικές κιθάρες που τα διαδέχονται όμως ξεσπάσματα ανάλογα των συμπατριωτών τους Gojira, το "Word of Lies" με την latin (σχεδόν) μελωδία, το "Awakenening" που φέρνει αρκετά σε Tool αλλά και Cult of Luna, το "My Enemy" όπου το death συναντά το progressive, όπως όλος ο δίσκος αλλά με τρόπο που αρμόζει στην κατάληξη ενός καλού βιβλίου ή μιας καλής ταινίας. Περιττό να πω πως εκτελεστικά όλοι είναι παικταράδες και συνθετικά διαβολεμένα ευφυείς. Άψογη τεχνική αλλά και φαντασία.

Το "Lazarus" είναι ένα album επικών διαστάσεων, υπερβαίνει πολλά στεγανά και "πρέπει" που ορίζουν οι μουσικές ταμπέλες, είναι ένα απόλυτα εμπνευσμένο δημιούργημα που ορίζει ένα νέο είδος σκληρού ήχου πολυεπίπεδο, που σε κοιτάει όμως με μάτι που γυαλίζει. Οι Hacride δεν κρύβουν τις επιρροές τους, ούτε όμως τις αντιγράφουν. Καταφέρνουν να συνδυάσουν στοιχεία που δύσκολα γίνονται ένα ομοιογενές σύνολο σε έναν πλούσιο μουσικό κόσμο. Το ωραίο είναι πως θυμίζει soundtrack χωρίς να είναι σκοπός των δημιουργών του. Μια συγκλονιστική στιγμή για το 2009. Οι Hacride πετούν την πυξίδα και προκαλούν. Τι κατραπακιά ήταν αυτή;

RATING: 8\10

Posted in: album reviews,death,music,progressive