Η εποχή είναι απάνθρωπη. Γι' αυτό είναι ακόμη πιο δύσκολο να κρατήσεις την ανθρωπιά σου. Οι ευαίσθητες κοινωνικά ομάδες πληθαίνουν, διαχωρίζονται σε πολλές μικρότερες και δυστυχώς αυξάνουν και τα μέλη τους.
Η Ελλάδα καμιά φορά αναπαρίσταται αν και διαστρεβλωμένα, σε μια αληθοφανή βάση μέσω των διαφημίσεων. Μια χώρα που έμαθε μέσα από τις διαφημίσεις να ορίζει τα οράματά της.
Η μαφία πάντα ακολουθεί νόμους σιωπής. Σαν αυτούς που ακολουθεί αντίστοιχα και το πολιτικό σύστημα.
Πολύ συζητήθηκαν τα καμένα κτίρια του Τσίλερ και πολλά δάκρυα χύθηκαν από υποκριτικές κατίνες και "πολιτισμένους" κυριλέδες.
Το πολυαγαπημένο συγκρότημα από την χώρα των 1000 λιμνών επιστρέφει. Και με τι δίσκο! Για άλλη μια φορά εμπνέονται από το εθνικό ποίημα της Φιλανδίας Kalevala και συγκεκριμένα με τον δημιουργό του ουρανού. Οι Amorphis στα 3 τελευταία albums με τον Tomi Joutsen πίσω από το μικρόφωνο φαίνονται αναγεννημένοι και σε κάθε τους κυκλοφορία όχι φαίνεται να διανύουν περίοδο παρατεταμένου συνθετικού οίστρου, αλλά καταφέρνουν να ακούγονται και πιο φρέσκοι από ποτέ. 
Οι Isis είναι μια μπάντα που αφορά τόσο τους μεταλλάδες, αλλά και τους φίλους του post rock, ακόμη και μερικούς με mainstream ακούσματα. Η νέα τους κυκλοφορία ωστόσο κλείνει περισσότερο προς το metal-ικό στοιχείο με την Tool αύρα πανταχού παρούσα, αλλά και το sludge υπόβαθρο. Τα ηχοτοπία που υφαίνουν οι Isis είναι υπέροχα, ατμοσφαιρικά και ταξιδιάρικα. Τα riffs είναι φοβερά, σε μερικά σημεία φλερτάρουν με την jazz, ενώ τα space πλήκτρα και τα ambient σημεία βγάζουν ένα θετικό συναίσθημα και συνεισφέρουν ουσιαστικά στις συνθέσεις. Αυτή την φορά οι Isis δεν πρωτοτυπούν, ακολουθώντας τα χνάρια που οι ίδιοι άφησαν χωρίς αυτό να είναι κακό.
