ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΠΟΙΗΤΗ

Ποιος θα φιλήσει τα δάκρυά σου,
όταν θα τρέχουν σαν ποταμοί θεριεμένοι;
Ποιος θα νιώσει την ηδονή μιας αναίμακτης γέννησης;
Ποιος θα πιάσει το χέρι σου, στο τρέμουλο της πένας;

Οι άνθρωποι γίνονται οι ίδιοι ιστορίες
για να τους διαβάζουν οι άλλοι.
Όλοι ίδιοι, με προβλέψιμη αρχή, μέση και τέλος.
Το ανθρώπινο γένος, ένα μπλοκ αποδείξεων,
με καρμπόν ανάμεσα τις μόδες.
Οι άνθρωποι είναι ποιήματα των καιρών κι οι ίδιοι ποιούν το Τέλος.

Πού είσαι Άγιε Ποιητή, ο κόσμος σε χρειάζεται.

Ο χείμαρρος είναι περήφανος, μα μένει πάντα μόνος.
Σπάνια τον επισκέπτονται κάποιοι
κι όταν το κάνουν φεύγουν χωρίς επιστροφή.
Τα σιγανά ποταμάκια μαγεύουν με την αθωότητά τους.
Όλοι πλατσουρίζουν στις όχθες τους,
μα στα νερά οι βδέλλες περιμένουν.

Οι άνθρωποι είναι μαθημένοι στα εύκολα Άγιε Ποιητή μου,
μοίρασε την μαγεία σου.

Ο ποιητής είναι πάντα μόνος.
Δεν είναι αγνώμονας, δίνει περισσότερα απ' τον καθένα.
Ο ποιητής πεθαίνει πάντα μόνος.
Μα τα παιδιά του θα ζουν για πάντα,
έχοντας στο αίμα τους την διδαχή.

Πού είσαι Άγιε Ποιητή; Ο κόσμος σε χρειάζεται.
Που να' σαι εσύ αιώνια ερωτευμένε;
Σχεδίασε περισσότερες γραμμές σ' αυτό τον τετράγωνο κόσμο.
Έλα εσύ που παντού θρηνείς και για όλους νοιάζεσαι.
Δείξε τον πύρινο δρόμο για το Βασίλειο της Καρδιάς.
Μην κάνεις την θυσία ν' αλλάξεις για κανέναν.
Όσοι σ' αγαπούν , θα σ' αγαπούν πάντα γι' αυτό που είσαι.
Και μην κλάψεις αν δεις στενομυαλιά και μίσος.
Όχι εσύ, ονειροπόλε, ιχνηλάτη της ψυχής.
Μόνο αγνάντευε από το σύννεφό σου μελαγχολικά.
Υπάρχουν κάποιοι που θα σε θυμούνται και θα σε δικαιώσουν.
Συγχώρεσε τον νου των ερπετών
και δώσε μελωδία στους στεναγμούς των ερωτευμένων.
Κάνε τις νύχτες παραμυθένιες, κάποιοι σε φοβούνται...

Posted in: ποίηση,art