Η διδασκαλία των θρησκευτικών, αποτελεί ένα θέμα πολυσυζητημένο το οποίο όμως δεν έχει καταλήξει κάπου. Σίγουρα κάθε ελεύθερο πνεύμα το αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό. Το σημαντικότερο πρόβλημα αφορά τον προσανατολισμό του μαθήματος των θρησκευτικών, το οποίο δεν διαθέτει τίποτα παραπάνω από στείρες ιερατικές απόψεις και μίσος για κάθε προσπάθεια αποδέσμευσης απ' αυτές. Η σκληροπυρηνική κατήχηση είναι στόχος και του ιερατείου της Ελλάδας, καθώς ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, θέλησε να παρέμβει απολυταρχικά, ζητώντας την εποπτεία ακόμα και την συγγραφή του περιεχομένου των σχολικών εγχειριδίων των θρησκευτικών, από την Ιερά Σύνοδο. Το σκήπτρο του εξουσιαστικού ελέγχου άστραψε, απόρροια του γεγονότος πως το κράτος δίνει θεσμική υπόσταση στο ιερατείο και παρουσιάζει την Ορθοδοξία ως εγγενές στοιχείο της ελληνικής ταυτότητας. Στην Ελλάδα, η ορθόδοξη πίστη αποτελεί ακόμα και στον 21ο αιώνα, συστατικό του εκπαιδευτικού σχεδιασμού, γεγονός που φανερώνει την εξάρτηση εξουσιών μεταξύ Κράτους-Εκκλησίας.
Ακόμα κι η πρωινή προσευχή έχει καταντήσει μια ψυχαναγκαστική διαδικασία που ακυρώνει εν τέλει όλο το τελετουργικό, καθώς οδηγεί στην οκνηρία και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί αποδείξει πίστης, ούτε ενδυναμώνει την πνευματικότητα του μαθητή. Απλά εξυπηρετεί στην μηχανική εγχάραξη του "πρέπει" που επιτάσσουν τα εξαρτημένα αντανακλαστικά της χειρονομίας και φυσικά είναι ένας καθαρά προπαγανδιστικός μηχανισμός. Η θρησκευτική αυτή νεύρωση, σβήνει το νόημα της ίδιας της προσευχής η οποία είναι δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να την χρησιμοποιεί όταν και όπου θέλει.
Η εξάρτηση Κράτους-Εκκλησίας στην Ελλάδα είναι ο τρόπος αναπαραγωγής της καθεστηκυίας τάξης κι ένας απ' τους λόγους έλλειψης νεωτερικότητας σε πολλές εκφάνσεις της ελληνικής κοινωνίας.
2 σχόλια:
Σίγουρα, η κάθε θρησκεία, περιέχει ιερές αλήθειες, μέρος της σοφίας και κάποιες πρακτικές που βοηθούν εν μέρει στην ανύψωση του ανθρώπου και στην πνευματική-ψυχική εξέλιξή του.Δυστυχώς όμως, η θρησκεία, στα χέρια των εκάστοτε εξουσιαστών λειτουργεί περισσότερο ως μέσο χειραγώγησης-ελέξχου της μάζας, δηλαδή ως μέσο εξουσίας. Κάθε άνθρωπος, πρέπει να διαμορφώσει το δικό του, μοναδικό "πιστεύω".Ένα από αυτά που δεν μπορώ να αντιληφθώ στη χριστιανική θρησκεία είναι το εξής: Υποτίθεται ότι μια αμαρτία συγχωρείται από το Θεό, όταν μετανοείς συνειδητά για κάτι που έκανες.Αν είναι έτσι, τότε πώς είναι δυνατόν να συγχωρούμαστε από το προπατορικό αμάρτημα κατά τη βάφτιση, το οποίο φυσικά δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσουμε συνείδηση διότι δεν έχουμε μνήμη του συγκεκριμμένου γεγονότος, και πόσο μάλλον όταν είμαστε σε βρεφική ηλικία, όπου δεν έχουμε ακόμα συνείδηση για τίποτα. Δηλαδή, πριν το βάφτισμα είμαστε αμαρτωλοί και μετά είμαστε συγχωρεμένοι;;;;;Κι αν είναι και πάλι έτσι, τότε οι αρχιερείς, γιατί καταργούν τα πραγματικά τους ονόματα που απέκτησαν κατά τη βάφτιση, και τα αλλάζουν σε Χριστόδουλος, Ιερώνυμος, κτλ.;;;;;;Αλλά ας μην αρχίσω με αυτά, γιατί δε θα σταματήσω να λέω.
Ακριβώς φίλε Παναγιώτη. Η θρησκεία αποτελεί κατάλοιπο μιας περασμένης εποχής(όταν δεν μπορούσαν να εξηγηθούν φυσικά φαινόμενα) , που οι ιστορικά διαμορφωμένοι νικητές την επέβαλλαν ως στοιχείο της ανθρώπινης προσωπικότητας , κάτι που φυσικά ΔΕΝ είναι! Η δαιμονοποίηση της επιστήμης , του sex , της γυναίκας , η αναπαραγωγή του πατριαρχικού μοντέλου κοινωνίας , η επικρότηση της ανισότητας (αφού κάποιοι είναι "παιδιά του Θεού" κι άλλοι πάλι όχι) ,οι άνθρωποι που δολοφονήθηκαν λόγω ασυμφωνίας και η εύρεση ενός Σατανά για κάθε ανεπάρκεια (εξαιρόντας την ευθύνη από τον άνθρωπο , σαν κάτι ξένο ή μήπως γιατί βολεύει να είναι ο "δούλος του Θεού" ; ) είναι μόνο μερικοί από τους λόγους που οι ιστορικοί του μέλλοντος θα συμφωνούν για την καταστροφική της επίδραση στον πολιτισμό.
Δημοσίευση σχολίου