Η εποχή είναι απάνθρωπη. Γι' αυτό είναι ακόμη πιο δύσκολο να κρατήσεις την ανθρωπιά σου. Οι ευαίσθητες κοινωνικά ομάδες πληθαίνουν, διαχωρίζονται σε πολλές μικρότερες και δυστυχώς αυξάνουν και τα μέλη τους.
Η Ελλάδα καμιά φορά αναπαρίσταται αν και διαστρεβλωμένα, σε μια αληθοφανή βάση μέσω των διαφημίσεων. Μια χώρα που έμαθε μέσα από τις διαφημίσεις να ορίζει τα οράματά της.
Η μαφία πάντα ακολουθεί νόμους σιωπής. Σαν αυτούς που ακολουθεί αντίστοιχα και το πολιτικό σύστημα.
Πολύ συζητήθηκαν τα καμένα κτίρια του Τσίλερ και πολλά δάκρυα χύθηκαν από υποκριτικές κατίνες και "πολιτισμένους" κυριλέδες.
Εκ των 3 κορυφαίων και πιο σημαντικών συγκροτημάτων για το ιδίωμα του metalcore είναι οι Chimaira. Mετά από την αποχώρηση του drummer Andols Herrick του μπασίστα Jim Lamarca και του πληκτρά Chris Spicuzza, σημαντικών μελών με πολύχρονη παρουσία, ο νέος δίσκος αποτελεί σίγουρα ένα στοίχημα. Με την πρώτη ακρόαση, καταλαβαίνεις πως αυτή την φορά περισσότερο από ποτέ, η μπάντα βασίζεται στα φωνητικά του Mark Hunter που έχει ούτως ή άλλως χαρακτηρίσει όλη τους την πορεία.
Οι Edguy θα έλεγα ότι είναι από τα συμπαθή μου συγκροτήματα στον χώρο του power metal. Bέβαια δισκάρα και όχι απλώς καλό δίσκο, έχουν να κυκλοφορήσουν από το "Hellfire Club". Τα "Rocket Ride" και "Tinnitus Sanctus" ήταν αξιοπρεπή, δεν τους έλειπαν και τα hit-άκια, αλλά η συνεχόμενη ενασχόληση του Tobias Sammet με τους Avantasia σαφώς και οδηγεί τους Edguy σε συνθετικό κορεσμό.
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
τ’ άγριο μαλλί σου στην τρικυμία
το ραντεβού μας η ώρα μία
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
τα μαύρα μάτια σου το μαντίλι
την εκκλησούλα με το καντήλι.
Θυμάστε την τύπισσα στο "Gateways" των Dimmu Borgir; Ναι λέω για εκείνη που σε μερικούς η φωνή της φαινόταν νευρωτική, αλλά άλλοι την λάτρεψαν. Πράγματι η φωνή της Agnete είναι ιδιαίτερη αλλά αναμφισβήτητα ταλαντούχα. Κι αυτό γιατί μπορεί να την χρωματίζει όπως θέλει και μέσα της κρύβει punk δύναμη. Οι Djerv στους οποίους τραγουδάει, κυκλοφορούν αυτόν τον καιρό το ντεμπούτο τους.
Να που οι Trivium φτάνουν αισίως στο 5ο πόνημά τους. Πλέον δεν είναι η-επόμενη-μεγάλη-μπάντα-αντικαταστάτες-των-Metallica κι αυτό μάλλον ως καλό το λαμβάνω, αφού το hype κάνει περισσότερο κακό, παρά καλό. Ο δρόμος που επέλεξαν γι' αυτό το άλμπουμ τους είναι περισσότερο στραμμένος στο metalcore μέσα από το οποίο αναδείχθηκαν. Τα thrash στοιχεία έχουν μειωθεί και το σύνολο θυμίζει λίγο το "Ascendancy".
Mετά από 2 χρόνια και ένα ντεμπούτο που άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις οι δικοί μας hard rockers, Outloud είναι εδώ με νέο δίσκο, έχοντας ως στόχο να μεγαλώσουν ακόμη περισσότερο το όνομά τους. Βέβαια οι συναυλίες που έδωσαν, ήταν αυτές που τους καθιέρωσαν στην συνείδηση του κόσμου, ως μια πολύ καλή μελωδική μπάντα. Η ικανότητά τους να γράφουν τραγούδια με "αέρα" και ευκολομνημόνευτα είναι το μεγάλο τους όπλο. Όπως επίσης και το λαρύγγι του τραγουδιστή τους Chandler Mogel.
Οι Βρετανοί Hell δεν είναι νέοι στην πιάτσα, καθώς η ύπαρξή τους έχει σημειωθεί από την δεκαετία του '80. Ωστόσο δεν κατάφεραν να δισκογραφήσουν, αφού μετά από αναποδιές (αυτοκτόνησε ο τότε τραγουδιστής\κιθαρίστας και χρεοκόπησε η δισκογραφική τους) διαλύθηκαν το 1987, επέστρεψαν το 2008 (!) και φέτος έχουμε στα χέρια μας το ντεμπούτο τους. Μετά από τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, είναι πραγματικά άξιο θαυμασμού, πως αυτοί οι μουσικοί έδειξαν πείσμα για να φέρουν στο φως το ντεμπούτο τους.
To heavy metal όπως το δίδαξαν οι Judas Priest και οι Mercyful Fate φαίνεται να έχει "ρεύμα", παρατηρώντας πως συγκροτήματα σαν τους Ghost, Portrait, Hell και Enforcer όχι μόνο βγάζουν αξιόλογους δίσκους, αλλά συγκεντρώνουν πλήθη ακροατών που διψούσαν για παραδοσιακό metal με φρέσκια ματιά. Σ' αυτή την ομάδα, προσθέστε και τους In Solitude που αφήνοντας κατά μέρους τον doom χαρακτήρα του πρώτου τους άλμπουμ, γίνονται πιο γρήγοροι και επιθετικοί.
Ότι πρέπει για το καλοκαιράκι είναι το "Arabia Mountain". Είναι λες και βγήκε από κάποιο δισκάδικο του '60 ή του '70. Οι Black Lips αρέσκονται σε garage rock, με αρκετά στοιχεία punk αλλά το feeling τους είναι rock n roll. Σαν κι αυτό που αγαπήσαμε για να ακούγεται σε παρτάκια και σε κραιπάλες στην παραλία. Η μουσική τους σίγουρα θα σε κάνει να περάσεις καλά, αφού εκτός από ενέργεια, τα τραγούδια τους έχουν πολλές καλές ιδέες.
Οι Ιρλανδοί Cruachan τιμούν την μουσική της χώρας τους και εμπλουτίζουν το black-ίζον metal τους με αρκετά folk στοιχεία. Η θεματολογία είναι βέβαια παγανιστική, όπως και σε όλη την μέχρι τώρα πορεία τους. Στο νέο τους πόνημα, έχουν γυρίσει σε πιο επιθετικές φόρμες, ενώ τα γυναικεία φωνητικά είναι μειωμένα. Επίσης τραγουδάνε στα αγγλικά και όχι στην διάλεκτό τους όπως μας είχαν συνηθίσει. Συνθετικά συνεχίζον να γράφουν δυναμικά τραγούδια που συνοδεύονται από παραδοσιακά όργανα, όπως φλαουτο, μαντολίνο και βιολί.
